Dag 2 :

Saint-Jean-Pied-De-Port / Roncevalles + 27km / - 731km

Gîte 'Le Chemin vers l'Étoile'.

05u00 zoals gewoonlijk, wakker en opstaan. Buiten is het nog hard aan het regenen. Na men koffie in de zaal ga ik op zoek naar een rustig plekje om men ochtendritueel in alle discretie te kunnen doen. Eric zijn bureau past perfect.

08u00. Aan tafel in de eetzaal zitten Pierre en Peggy al van hun ontbijt te genieten. Ik voeg me bij hen toe. Eet nogal rap mijn ontbijt want ik zit toch met wat nieuwsgierigheid en wil zo snel mogelijk de ‘echte éérste stappen’ op mijn Tocht gaan doen. Na een kort gesprek en afscheid ga ik mijn kamer om mijn zak in te pakken en dan richting de deur om die achter mij toe te trekken. François was echter nergens te zien deze ochtend dus beslis ik alleen te vertrekken. Van de onweersbuien van deze nacht blijft er nog enkel een klein gedruppel over. Ideaal weer om deze eerste etappe aan te pakken. De Pyreneeën wordt als moeilijkste van de Tocht beschouwd. Dat zal ik ook heel rap mogen ondervinden. Ik beslis dan ook om direct te beginnen aan wat ik me als doel had opgegeven. 40 dagen zo bewust mogelijk wandelen. Bewust van elke stap, van elke geluid, elke geur, elke sensatie... plotseling is het er. Het ‘gevoel’. Een soort van ‘aantrekkingskracht’ waar sommigen over spreken. “De Weg hou je in haar greep” heb ik zoveel keren mogen horen en lezen. Het trek je vooruit. Ik neem een 15tal minuten innerlijke rust om het beter te kunnen omvatten. Het ‘gevoel’. Ik kan het niet beter omschrijven als omringd zijn en deel maken van een warme, intense olieachtige sfeer waar alles zich er moeiteloos in voortbeweegt en je doet aanvoelen dat alles één groot geheel is. Dat gevoel is dan ook heel aanwezig in je plexus en onderbuik. Net alsof er daar een magneet zit, en ja... de Weg trekt je werkelijk vooruit. 

12u30. Na een korte pauze sta ik op om mijn avontuur verder te zetten en nog geen 100meter verder, juist achter een kleine omweg zie ik François zitten. We groeten elkaar met een beetje verwondering en vragen ons af hoe we elkaar zo hebben kunnen missen deze ochtend aan de ontbijttafel. We beslissen dus samen verder te gaan. Na een uur wandelen halen we een andere Pelgrim in. Kevin. Hij is afkomstig van Montpellier, vanwaar hij vetrokken is en zit nu ongeveer aan de helft van zijn Tocht. Hij vertelt ons met véél enthousiasme over zijn laatste paar weken op de Weg en hoop vanavond onderdak te kunnen vinden want hij heeft de laatste 4 dagen buiten geslapen. Daar gaan we nu verder met ons 3en.

We komen aan in Roncevalles. De Abdij is prachtig en daar wil ik overnachten maar ook zeer graag de stempel ervan op mijn Credencial zien. We hebben een serieuze klim achter de rug, het zou de zwaarste van de hele Camino zijn volgens velen. François, daar hij ziet dat er geen winkels open zijn in Roncevalles, stelt voor om tot het volgende dorp te wandelen. Burguette, een 3tal kilometers verder. Ik twijfel en voel François zijn voorstel niet bepaald goed zitten en zou liever hier blijven. Idem voor Kevin. Maar François lijkt vastberaden en uiteindelijk geven Kevin en ik toe en volgen hem. Aangekomen in Burguette merken we echter dat het er daar ook niet te veel te doen valt. We vragen bij een paar Albergues naar de prijs die allen rond de €40 per bed vragen. Dit is echter veel te veel voor ons budget. Gelukkig is er een kleine bar en we stoppen om ons éérste terras te doen. 1 rode wijn en 2 pinten €4.50. Ongelooflijk, dat is de prijs enkel voor een rode wijn bij ons. 

Glaasje op en we vetrekken dus terug naar Roncevalles. Niet te geloven! Daar aangekomen om 18h45 merken we dat de Albergue van Abdij maar tot 18u30 open was! En we moeten dus uitwijken naar een volgend adres een beetje verder op. Prijs voor avondmaal, kamer en ontbijt €32.50...

Heb men éérste lesje geleerd vandaag: wijk niet af van je intuïtie!

Met plezier merken we Peggy en Pierre ook hebben ingecheckt in de Albergue.

20u30. Na het eten ga ik buiten nog een laatste sigaret roken. In de verte weerklinkt het geroep van een uil. Mooie afsluiter.

dag 3: 

Roncevalles / Larrasoaña + 53km / - 731km

05u00. Wakker, opstaan. Ik begeef me aan de inkom om uit volle borst frisse lucht te scheppen. Behoorlijk koud. In de verte hoor ik de uil nog.

08u45. Zak ingepakt en klaar om te vetrekken. Pierre vraagt of hij mag meestappen. Na een kort gesprek stoppen we even aan een winkel in Burguette. Daar komen we Benedict tegen die een gesprek start met Pierre. Ik besluit om hen te groeten en alleen verder door te stappen.

Van 11 tot 27 mei wordt er dit jaar ook een telling gehouden van het aantal gereciteerd MANI mantra waarvan op het einde het totaal van de Sangha doorgegeven wordt aan het Monasterium van Sonata (zie link)

https://www.facebook.com/658765784240971/posts/3858500580934126/

Nu ik alleen op stap ben maak ik er gebruik van om eraan te beginnen. Op iedere einde van mijn mala zal ik een foto nemen of een gesprek opnemen. Mijn totaal vandaag: 26 foto's en 6 opnames, 32 x 108 = 3.456 mantra's.

Ondertussen is hij terug. Het gevoel. Even intens als gisteren. Als men echt open en receptief zijn aan onze omgeving is overduidelijk dat de Elementen ons iets kunnen en willen vertellen. Plotseling doet een klein windstootje me een stap naar rechts wankelen. Ik laat me vloeiend met deze meegaan. Hierdoor heb ik zojuist een hagedis kunnen vermijden te vertrappelen. Dit gebeurt een tweede keer en daarbij laat ik gelukkig het leven aan een enorme kever.

Rond de middag wandel ik een klein dorp binnen. Ik besluit een lekkere straffe koffie te drinken. Aangekomen bij een kleine bar kom ik Peggy terug tegen die me een tijdje geleden voorbijgelopen was. We nemen plaats op het terras. Hoe verloopt het tot nu toe, vraagt ze. Ik kan maar enkel positief gevoelens over mijn Tocht vertellen. Het enige dat ik frustrerend vind is dat ik sedert gisteren telkens maar, en dit verschillende keren per uur, een steentje uit mijn rechter schoen moet halen. Ze kijkt me aan en vraagt of ik het boodschap dan nog niet verstaan heb dat 'iets' me wil delen? Rechterkant, zegt ze. Dat is heel symbolisch, je moet je tempo veranderen, krijg ik te horen. We lachen er wat om. Een windvlagen komt op. Ik zie haar verschieten en hoor iets rechts van me. Een enorme metalen parasol is bijna omgewaaid en kwam mij richting uit. Tijd om op te staan en te vertrekken, lach ik haar toe en blijf verder zitten. De barmeid krijgt de parasol eindelijk terug recht en keert terug naar haar taken. Een tweede windstoot komt op en blaast die met veel lawaai terug richting de grond (mijn rechterkant) en deze keer ben ik het die verschiet. Tijd om te vetrekken zeg ik haar serieus. Ik sta op en vertrek.
Ik heb ondertussen mijn tempo aangepast. De hele namiddag tot mijn aankomst in Larrasoaña kom ik niemand meer tegen. En heb ook geen enkele keer nog een steen in mijn rechterschoen gehad (!)
Het is onder een felle regen dat ik het stadje binnen wandelt. Het lijkt hier wel een spookstad. Niemand te bespeuren, de eerste Albergues voorbij de brug zijn gesloten. Even rond me kijken door het dorp. Ik denk maar aan één iets, zo snel mogelijk uit de regen en onderdak vinden. Daar sta ik dan voor het eerste kruispunt. Link van me ziet alles verlaten uit, rechts van me zie ik een bord met straatnaam 'Calle San Nicolas'. Direct herinner ik me mijn eerst keer naar New York. We hadden toen ook op het laatst een opvang gevonden op de kruising van St Nicolasstreet en 116th Street in Haarlem. Ook in Namen, een paar jaren later, kreeg ik eens de kans om onderdak te vinden in Rue Saint Nicolas. Glimlachend was men eerste gedacht: zo evident kan het toch niet zijn en dus beslis ik om de straat links in te slaan. Ik loop, nog steeds onder de regen, de hele straat en de zijstraten af maar alles is toe. In de verte zie ik een dame met een hond naar haar auto gaan en ik haast me er naartoe om te vragen of ze me kan aanwijzen waar ik onderdak kan vinden. Ik viel bijna omver toen ze me zei: ja natuurlijk, normaal gezien zijn er Albergues in de Calle San Nicolas die open zouden moeten zijn! ??
Daar ga ik dan, heel de straat aan het aflopen en niets die open is. De frustratie begint op te komen. Iets verderop zie ik een man, in een gesloten kruidenierswinkel/bar. Die is er wat aan het opruimen. Ik besluit de gesloten hekken te openen om via zijn koer zijn richting op te gaan en hem aan te spreken: excusez moi monsieur, vous parlez français? Mais bien sur, antwoord hij, Je suis Belg.
Olivier laat me binnen, biedt me te drinken en vraag of ik honger heb en we beginnen een leuke, lange gesprek. Hij is onder de indruk van het doel van mijn actie ten voordele van kansarme kinderen en het TCC center. Ook het doel van mijn zoektocht vindt hij mooi. Daar hij al 11 keren de Camino wandelde heeft hij een enorme kennissenkring en contacten en stel voor om mijn verhaal met alle organisaties op de Weg te delen. 'Zo zullen de mensen waarlangs je heen gaat je kunnen herkennen' laat hij me nog weten. In het gesprek laat hij me ook 'verstaan dat ik het profiel heb om meerdere Tochten te doen, LOL. Olivier biedt me verschillende keren vriendelijk aan om in zijn winkel te overnachten maar ik bedank hem en laat hem weten dat zijn overdekte terras goed genoeg voor me zal zijn.
Ik stuur nog vlug een mail naar Eric om hem te laten weten dat ik bij een Belg terecht gekomen ben, die dan nog een vriend van hem blijkt te zijn. En doe mijn lichtje uit.
Vanavond slaap ik mijn eerste nacht buiten…

dag 4:

Larrasoaña / Uterga + 87,5km / - 697km

05u00. Het was nog geen te koude nacht in het open lucht. (Bedankt Michel voor de Gore-Tex) Vogels zijn al massaal door elkaar aan het fluiten. Het doet me denken aan het album Ummagumma van Pink Floyd... verlang naar warme koffie...

06u30. Olivier is speciaal opgestaan om me nog te zien voor ik vertrek met een lekkere warme koffie, zalig. Hij overloopt nog eens ons gesprek van gisteren en geef me nog wat extra raad en informatie mee voor het vervolg van mijn Tocht. Zak ingepakt en we nemen afscheid. 

Het is nog kil op die zó rustige weg. Mijn eerste nacht buiten, de ontmoeting met Olivier en ons gesprekken hebben me vol geladen. Aangekomen bij het eerst volgend dorpje beslis ik om een stukje te eten en men veters te herstrikken. Plotseling hoor (voel) ik iets achter me. Zitten op de grond draai ik me om en zie een Pelgrim een paar meters van me. Ze schrikt (ze kwam mijn richting uit dus had ze me toch al tijdje moeten zien zitten), doe een stap achteruit en heeft een aarzelend gedrag. Zonder te weten waarom begin ik me ook onzeker te voelen in dit hele gebeuren. Dan begint ze een beetje verward mijn richting op, groet me ( nog onzekerder, wat mij eveneens nog meer uit mijn confort zet) en zeg: ga je richting Pamplona? Je moet verder door stappen tot Uterga. We zien ons daar wel. 

Heel de situatie is raar. Pelgrims groeten elkaar, zeggen meestal: we komen elkaar wel nog tegen. Maar tot nu toe heb ik nooit een Pelgrim horen afspreken.

Het hele gedoe blijft een tijdje lang in men hoofd spoken. Ik probeer te focussen maar er blijft iets hangen dat ik niet vat. Dus probeer ik het terug met het reciteren, foto nemen, reciteren, foto nemen en vergeet stilaan die surrealistische moment.

Soms, na een volle mala te hebben gereciteerd stop ik, en draai ik me om. Niet om naar het verleden te kijken, maar om te zien wat ik achter me laat. 

Ondertussen moet ik toegeven dat ik bijna nooit geen steen meer in me schoenen krijg. Heb er zelf een spelletje van gemaakt: steen in rechterschoen beslis ik om te vertragen, in linker, om iets sneller te stappen. In  de twee, want moet er om doen dat dat soms ook gebeurd, dan stop ik. Doe men schoenen uit, blote voeten op de grond en doe een kleine meditatie. Gek genoeg, toeval zeker, gebeurd dit meestal waar de kruin van bomen die aan beide kanten van een weg zijn zich raken. Waar de takken van de ene boom in contact komt met die van een andere kant. 

Ik kom even terug op mijn paraaf van dag 2 (Het gevoel). Bij die 'olieachtige sfeer' mag ik er aan toevoegen dat het een sensatie van licht, warme, tintelende vibratie bevat. En nog ben ik ver van het juist te kunnen verwoorden...

Ik verlaat stilaan de uitgestrekte weiden om langzaamaan in de voorsteden van Pamplona binnen te dringen. Eerste brug en inkomspoort is prachtig en zo herkenbaar voor middeleeuwse steden. Eens de poort voorbij voel ik echt de sfeer terug van de grote steden. Alles gaat veel sneller, mensen bekijken elkaar amper, laat staan een goeie dag te krijgen van iemand. Ik mis het gevoel. Ik ben het momenteel kwijt. Ook de mensen, en ze zijn er veel, die ik kruis of voorbij steek hebben rond zich die uitstraling van stadsbewoners. Na al een tijdje door de voorstad te wandelen kom ik tot het denken 'wat zijn de mensen hier toch verzuurd en ingetrokken' én juist op dat moment, van de andere kant van de straat staat en klein oude man naar me te staren al luidop roepend 'Buen Camino'... de rest van de tijd om de voorstad te doorlopen hoor ik nu geregeld 'Buen Camino'. Mag het me een lesje zijn met me domme vooroordelen soms. 

De binnen stad van Pamplona en de immense muren die hem omringd is indrukwekkend. Langzaam laat ik me door de kleine nauwe straten heen slenteren. Heel veel vlaggen (Baskenland en geen Spaanse), bloempotten, kleuren...souvenirwinkels, bars. Ik neem plaats op een willekeurige terras om een koffie te nemen. Een grote zwarte 'Amerikanen, niet van die klein straffe waar men achter één slok de tas moeten uitlekken om  toch nog iets binnen te hebben. Nee een grote dat ik er een beetje van kan genieten en wat rond me kijken. Ik bedenk nog rap hoe ik het in het Spaans moet vragen maar de 'baas' komt naar me toe en vraagt of ik Frans spreek? Dat bevestig ik beleeft. We raken wat aan de praat. Ik bedank hem nogmaals voor de koffie, het gesprek en vetrek. Daar ik véél te vroeg volgens mij aangekomen ben in Pamplona besluit ik naar Info Toerismo te gaan om te horen wat er verder op de Weg open kan zijn. Het eerst volgende waar er iets open is is blijkbaar Uterga!!! Dat is 7 km van mijn bestemming voor morgen pas. En die naam heb ik deze ochtend al ergens gehoord. Na mijn Michelin kaart vlug  (te vlug) te hebben bekeken beslis ik om het te doen. Is wel nog eens 16km bovenop de 17 die ik juiste gedaan heb, maar dat heb ik wel al eerder gedaan.

Daar ga ik dan richting Uterga. Een lange smalle weg die langzaam maar ellendig blijft stijgen. Tot nu toe, buiten die Spaanse Pelgrim van deze ochtend heb ik nog niemand tegengekomen

Wat me opgevallen is aan de meeste Pelgrims die de Tocht aan het doen zijn, maar nog meer bij degene die het al (meerdere) keren gedaan hebben is hun blik. Bij de ene zo helder, bij anderen intens stralend of nog een diepe blik, maar ieder toch met die zachte uitstraling. Het heeft waarschijnlijk te maken met het doel die achter hun Tocht zit (zat). Mystieke, Spirituele of Initiatie, de meesten zijn er toch hiervoor aan begonnen. Wat mijn reden is weet hoogstens een handvol vrienden uit Wallonië en degene die me ingewijd hebben. Ik ben ervan overtuigd dat mijn verhaal voor hen tot op heden niet echt van belang is, daar ze waarschijnlijk wel weten dat ik geregeld aanpassingen zal moeten doen in men teksten, tot paar dagen voordien zelfs. Ik mag niet maar heb ergens binnen in al het verlangen om hen terug te zien. Zal nog wat geduld moeten hebben. 

Men Tocht verloopt voor de rest iets wat moeilijker. Ik ben al een tijdje op een flauwe helling die maar blijft duren. Het is puffen en zweten al valt er een licht regen. En het blijft maar stijgen. Eindelijk bereik ik het top ervan. Blijkt dat ik juist de Alto del Perdón heb bekijkt. Het panorama is grandioos. Ik neem enkele foto's en vergeet niet die ijzeren, zo bekende kunstwerken ook vast te leggen. Na een korte rust begin ik aan de afdaling. Op een weg aanwijzing staat er Uterga, 3.5 km 1h15 ? Ik loop gemiddeld 5.7km, toch tijdens men trainings in België, hier iets langzamer. Maar 1h15 voor 3.5 km dat betwijfel ik toch. Dus ga ik richting de afdaling. Op mijn linker kant zie ik nog een mini 'Stone Age' (Ik kom daar later op terug) waar ik al meerdere keren over gelezen had en besluit er naartoe te gaan om het ook op beelden vast te leggen. Dit geklaard nu richting afdaling. 

Wat mag ik onverwacht ontdekken? Een kronkelende, ellendig lange én steile afdaling over stenen van wel 10 á 15cm diameter. Daarbij nog trappen met trees van een 30tal cm. En daarbij komt nog een vraagje bovenop wat alles mooi glad maakte. Degene die dit lezen en dit mooie en harde afdaling kennen zullen verstaan waarom ik zó gevloekt heb met het dalen van dit stuk. Man, man!

Het is bijna een wonder dat ik na BIJNA een uur afdalen nog in 1 stuk aankomst bij de Albergue.  Daar men budget gelimiteerd is en dat er in de tuin een onderdak is met hangmatten vraag ik de eigenaar of ik enkel het avondeten met ontbijt mag nemen alsook gebruik van zijn WiFi. Douche zal voor morgen zijn. Daar gaat hij mee akkoord en ik betaal.

Ondertussen blijf ik maar denken aan die Alto del Perdón. Zie mezelf telkens in een soort van spiegelbeeld. Wordt zo bewust van mijn koppigheid en men moeite om me fouten te aanvaarden en beslis dit eens I handen te nemen met contact op te nemen met mijn broer, die ik al  bijna 8 j aren niet meer gezien heb. Ook zou ik graag contact met men zus willen nemen, die ik ook al tijdje niet meer zie, maar had al via iemand anders aan haar contacten te raken maar tevergeefs. Dus die SMS naar men broer. Toeval wil dat ok op dit moment geen antwoord van hem krijg maar dan wel een bericht via contact op Hiking 4 Children van men zus... hoe ongeloofwaardig is dat niet? ( die mail zal ik echter pas de dag nadien te zien krijgen )

Een leuke anecdote die ik me herinner dat met mijn zus voorkwam was toen we in de Kaaistraat wonen als kinderen. Van daaruit gingen we soms de zondag ochtend naar de messe in de Petrus en Paulus kerk. We waren toen nog allelei heel jong. En telkens het moment er was om 'de Lichaam van Christus' te mogen ontvangen deed ik soms wel 2 à 3 keren de file om maar nog eens zo'n hostie te krijgen. En boos dat ze telkens was op me  😀

In de Albergues mag ik toch  gebruik maken van een deel van de slaapzaal om mijn gerief op te bergen en hij duid me een plaats aan het einde. En wie ligt daar een boek te lezen op haar bed? Die Spaanse. Met haar ik de slaapruimte zijn er nog 5 andere Pelgrims, waaronder Wagner. 

Het avondmaal is heerlijk én de eerste in 48 uren. Aan tafel ben ik alleen met een Franse dame van rond de 60 jaar. Ze doet het alleen, in verschillende etappes. Het is haar 2 jaar dat ze een stuk van de Camino wandeld. 

Na het avond eten voegen, die Spaanse en Wagner zich aan onze tafel toe. Met hem klikt het direct. Hij had al opgevangen, toen ik aan de Hodpitaliero vroeg waar ik me in alle rust mocht terugtrekken, dat ik ook aan meditatie deed. Het gesprek was vetrokken. Zoals ik is hij begonnen met Vipassana meditatie. Ik vertelde hem dat ik ten tijde ik nog in Namen woonde geregeld naar Yeunten Ling Institute (Tibetaanse Centrum) ging en dat ik er daar al een Sanghye Menla Initiatie kreeg. Rond het jaar 1995 kon ik zelf aanwezig zijn toen H.H. Dalai Lama naar Hoei gekomen was. Dat het een ongelooflijk ervaring was is vanzelfsprekend. Daardoor had ik mijn leer ondertussen naar Mahamudra en Shiné praktijken gericht. Ook ging ik in die tijd al geregeld naar betogingen die Les Amis du Tibet organiseerde, in Brussel, om het problematiek van de Tibetaanse kwestie aan te tonen. Het waren mijn eerste stappen als Tibet activist en sindsdien is het me, al heb ik vele jaren met tijd verprutst aan een nogal Rock'n'Roll levenstijl, altijd in het hart gebleven.

Wagner had in het begin geen enkele link met Tibet. Maar daar hij zich wou verdiepen in Vipassana besloot hij om naar India te trekken. Toeval wou dat hij niet in het gewenste centrum kon en zo moest uitwijken naar Dharamsala. De stad waar H.H. Dalai Lama verblijft. 

Uiteraard is hij dan afgeweken naar het Vajrayana Bouddhisme en volgende er verschillende 'retraites' ( weet niet hoe ik het in het Nederlands moet vertellen). Na twee jaren is hij dus terug naar Frankrijk gekomen. Daar is hij op zoek gegaan om zich verder te verdiepen in 'méditations contemplatives'. Kwam zo in een Rooms-katholiek community en besloot als hulp in een Pelgrim herberg te werken. Daar kreeg hij de vonk om ooit eens de Camino te wandelen. Toeval wou dat hij dan ook bij Eric belande.

De Spaanse stelde haar voor, Anna. Haar doel was Santiago te behalen in 25 a 26 dagen. Verder zag ik in het gesprek niet echt iets die mij van belang kon zijn. Er zat blijkbaar ook geen Spirituele of Mystieke reden in haar doen. Daar bleef het erbij en samen met Wagner hebben we nog een tijdje verdiept in onze ervaringen

Tijd om te gaan slapen. Mijn gerief heb ik al onder het afdak geplaatst. Vanavond slaap ik mijn tweede nacht buiten, al twijfel ik nog aan die hangmat...

Gereciteerde MANI voor vandaag 35 x 108 = 3 780

Alleen wie onderweg is, kan de hoop koesteren ooit aan te komen (Jon Sobrino)

dag 5:

Uterga / Estella  + 120km / - 668,5km

05u00. Wakker. Opstaan. De nacht was iets frisser. Heb maar op men iso matje geslapen. De hangmat was niet echt men ding. Voelde het niet veilig. Daar ik buiten heb geslapen is het nu afwachten tot ik iemand in de gang hoor stappen want de deur hebben ze op slot gedaan. Daar gaat weer een opstaan zonder koffie. Boven me zie ik wel duizende sterren. 

Vandaag beslis ik een Energetisch meditatie te doen zoals ik ten tijde van mijn Reiki opleiding aangeleerd werd door men Meester (Ik zal haar Madelein noemen) in Namen. Het is de eerste keer sedert 25 jaar dat ik het nog eens doe. Nu versta ik beter het gevoel die al enkele dagen zo voelbaar is rondom me en verwijt me om zo veel jaren verloren te heb laten gaan. 

Eindelijk komt de gastheer van de Albergue aan om het ontbijt klaar te maken. Eindelijk binnen in de warmte. Ontbijt en koffie. Zak inpakken en nog vlug contacten delen met Wagner. Het is wel de derde keer dat ik van het salon naar de kamer ga, overtuigd dat ik iets vergeten ben. Ik vetrek het Wagner maar beslis nog vlug een selfie met hem te nemen en de deur achter te sluiten. Ben terug de Weg op. 

Onderweg naar Puente La Reina overloop ik mijn gesprekken met Wagner en het klaarmaken van mijn zak deze morgen. Plotseling besef ik het: ik ben niets vergeten, ik heb daar iets achter gelaten. Inderdaad, een kleine detail in het gesprek spring me juist te binnen. En dat veranderd veel. Ik weet dat je die blog zal lezen Wagner : ToeDiChé en ik beloof je eens te komen opzoeken in je community. Tashi Delek Tso_la... En voor ik het vergeet, heb dan toch de magnesium tablets gekocht 😉

Na de koffie neem ik een kleine na-ontbijt en wie weet waarom komt plots het gedacht om mijn 2L drinkwater aan planten uit te gieten. Wat ik uiteraard ook doe. Hier dta ik nu juist het dorp voorbij en niets meer om te drinken. Ik beslis dan ook om naast het af en toe buiten te slapen, en zo het beter mogen aanvoelen wat vluchtelingen beleven om zonder dzk boven hun hoofd te moeten ronddwalen, deze dag verder te bergen zonder water, net zoals velle vluchtelingen mee te kampen hebben. Vanaf nu tot Estella zal ik enkel drinken als ik iets van iemand kan krijgen. 

Ik stop in Mañeru bij een bar. Uitgezonderd ik is er maar één andere klant. Ik probeer tussen het (en hij is echt slecht) Spaans, Frans en Engels mijn Tocht uit te leggen. Zeg de ober dat ik ook geld heb dring aan bij mijn onnozele trip van vandaag om enkel te drinken wat ik kan krijgen. 2 weken vóór mijn vertrek was ik begonnen met mijn Tibetaanse lessen. Had toch de moeite moeten doen om snelcursus Spaans te leren. Grande, corso, con letche, vraagt hij me. En daar krijg Ik een gratis koffie aangeboden. Heb natuurlijk een groot gevraagd 😉. Er is nog hoop in mensheid. 

Hoe langer ik op de Weg ben hoe meer ik tot besef komt dat dit altijd al mijn leven was. Ik bedoel niet hier in Spanje maar wat er allemaal rond de Tocht zich afspeelt. God wat heb ik tijd verspild in mijn Rock'n'Roll attitude al die jaren. Ik bedank nogmaals dit Lockdown die me zoveel bijgebracht heeft.

Ondertussen al pak kilometers sinds me koffie pauze. Scheel van de dorst... ik weet dat ik nog een halve fles wijn heb van bij Olivier. Ik twijfel. Weet niet hoever volgende dorp of stad is.

Warm, hoofdpijn, lastig met mezelf (fysieke en mentaal). Eerst keer dat ik twijfel over alles. Dorst en waarschijnlijk vocht tekort. Neem om het half uur pauze. Normaal drink ik 3 á 4 liter op een dag. Verlang naar volgende dorp...

15u24. Ben ermee gestopt. Aangebeld bij laatste huis van het dorp. Heb men 2 drinkflessen laten vullen en drink tot niet meer binnenkant. Was moeilijker dan ik dacht. In ieder geval respect voor men Moslim broers en hun familie, alsook voor de Rooms-katholieken en nog de Orthodoxe kerk en al degene die ik vergeet om telkens 1 keer per jaar hun vasten te doen. Ik heb het geen 12 uren volgehouden. Dat doet eveneens nadenken aan al de vluchtelingen die soms maanden lang onderweg zijn zonder zekerheid op eten en drinken. 

Daarmee heb ik vandaag iets moois bereikt. Het is een ritueel om een matra te zeggen alvorens aan je eten te beginnen. Maar voir mij was het een soort van gewoonte geworden. Woorden uitspreken en je handen samen voegen. Nu begrijpen ik echter het essentie achter dit gebaar. Een eerlijke respect en dankbaarheid moet niet een mentaal kracht zijn maar dan wel een uit je hart. Werkelijk tot het besef komen van het gemak we hebben zomaar te kunnen etennen drinken wanneer we maar willen. Vanaf heden zal mijn ritueel een heel andere dimensie krijgen.

TEUNPA LAME SANGHYE RINPOTCHE, KHYOBPA LAME DAMTCHEU RINPOTCHE, DRENPA LAME QUEDUN RINPOTCHE, KYABNE KEUNTCHO SOUM LA TCHEUPA BUL

...brug van Puente La Reina::::

18u15. Aangekomen in Estella. Albergues gevonden voor €16.

Er wordt hier geen maaltijden gegeven dus vlug douche en op zoek om wat kleine boodschappen te doen. Buiten zie ik straat een bedelaar zitten. Het voelt goed deze keer en beslis het overschot van mijn klein geld, die ik nog van Olivier kreeg met mijn aankopen ( Ik wou het hem laten voor zijn bankbaarheid mij onderdak te geven maar hij zei me dat ik het beter aan een behoeftige kon schenken op de Weg). Dat doe ik dus. Bedankt Olivier.

Terug naar de Albergue moet ik nog mijn ondergoed en kousen gaan wassen en eens naar huis bellen. Juist ik langs het teras wandel zie ik daar aan tafel Anna zitten. Weeral. Ik vraag haar of ik erbij mag zitten. Het gesprek is wat moeilijk, al spreekt ze vlot Engels. Het gaat van het ene op het andere tot dat ze het opeens over een Pelgrim had (David) die naar Compostella was gegaan en nu van daaruit te voet richting Rome wandelde. Dat klinkt aantrekkelijk. Ik had het mijn vrouwtje al gezegd dat het mijn idee was om men tweede Tocht naar daar te doen. De gelijkenis is groot. Eerst Compostella, dan Rome en zelfde voornaam. Een betere teken kan je niet vinden. Hoop dat je een stukje van mee zal wandelen volgende keer dus liefje 😉

Zal vanavond in een bed slapen. 

Gereciteerde MANI mantra voor vandaag: 42 x 108 = 4.536 

dag 6: 

Estella / Los Arcos + 144km / - 646km 

06u30... éérste keer in maanden dat ik zo laat opsta en mega slecht geslapen. Om het half uur wakker door nare dromen. Er is iets mis met iemand. Sigaretje onder een lichte regen.

Blijkbaar is er hier geen ontbijt dus blog van gisteren en dag ervoor wat aanpassen en bijwerken ( met water, grrrrrr, verlang naar koffie!!!) 

Zak ingepakt, ik ga op zoek naar ontbijt MET koffie 😀

Niets open in omtrek. Meeneem koffie in pompstation. Zit nu nog zonder tabak. Eerst volgende shop een kilometer verder moet ik horen. Ik had graag nog even Estella bezocht om wat foto's te nemen maar zal richting tabak winkel gaan. 

Het gevoel is iets minder momenteel. Ik voel een knop in de onderbuik, Energetisch centrum van het lichaam. Waarschijnlijk door men rare gevoel en nare dromen die nog aan het rondspoken zijn. De aantrekkingskracht van de Weg daarentegen is het fel. Benieuwd.

Locale-verkoop-van-alles-en-nog-wat-winkeltje. Eindelijk pak tabak kopen. Spaanse natuurlijk, om toch wat respect naar het land toe te kunnen geven. Nog een straffe koffie erbij. Geen Amerikanen zoals gewoonlijk. Geen ontbijt mogelijk. Zal later nog eens men vertrouwde stokbrood, met kaas en nog rest van men Belgische worst uit halen. Buiten begint het wat harder te regenen. Ik neem plaats, na men koffie (die héél straf was) aan de overkant van de winkel in het bushokje om mijn sigaret te roken. Jammer genoeg is het zalige zachte tabak 😉. Tot nu toe heb ik nog niets tegengekomen om er een foto van te nemen dus zal ik het anders aanpakken. Ik neem mijn mala (buy the way bedankt Cindy Leenmans en Christophe Burrick, die het mij van Bhutan meegebracht hadden) en reciteert men MANI mantra. Op het einde zal ik nu willekeurig een foto nemen.

Dat is dus de eerste voor vandaag:

...smid.....

Aan de wijnfontein van....

kom ik de 2 Nederlanders terug tegen van eergisteren uit onze Albergue van Uterga (Astrid en Lucien) Leuk. Ik ben juist een stuk terug gewandeld naar beneden om nog eens bij de smid te gaan en er een ijzeren schelp te kopen. Daar neem ik een selfie met hem, op de achtergrond speels Pink Floyd - Money. Grappig als je er bij stil staat dat ik juist iets bij hem koop. Door de foto bij hem te hebben genomen en eentje wat verder op de Weg moet ik nog twee volle mala reciteren. Toeval of niet (nog eens) juist als ik gedaan heb met het reciteren neem  ik willekeurig deze foto nemen (de cover foto van het Album another brick in the wall, van... ja Pink Floyd) 

Ik neem wat verder op een halte om eindelijk een klein ontbijt binnen te spelen. Raad eens: ja stokbrood blok kaas (Spaanse) en rest van men Belgische worst (die nu op is). Het doet deugt na die 3 sloken lekkere wijn op nuchtere maag. Er passeren al heel wat meer Pelgrims op de Weg. Tot vandaag had ik tijdens men dag etappes bijna nooit iemand tegen gekomen. Sedert de wijnfontein van.... is dat al heel anders. Het voelt goed. Ik stap verder. Het gevoel is echter volledig terug bij me. Het duurt echter niet lang want moete er juist om doen dat ik uit elke schoen een kiezelsteenje moet halen. Juist hier: 

Halte in Azqueta. Sigaretje en daar ik deze ochtend toch al vroeg van de wijnfontein mocht proeven beslis ik elke sigarette pauze met een slokje wijn erbij. Zo zal het rapper leeg zijn en al wat minder gewicht in rugzak. Weet ook niet welke datum we zijn en speelt ook geen rol. Bestelde daarnet dat het bijna me verjaardag moet zijn. Zal het wel via Facebook zien. Dus waarom niet nu al ervan profiteren, op het gemak. Allee nog een slokje. 😉😘 Ook het water gaar er snel door. Waarschijnlijk dat ik vandaag nog het tekort van gisteren aan het ophalen ben. Geen flauw idee hoelaat hey nu is. Hoorde net de klokken van de kerk maar heb ze niet geteld. Wel weet ik dat ik al 1/3 van men dag etappe afgelegd heb. Nog 2 Pelgrims die me begroeten. Ondertussen heb ik al heel wat foto's (dus ook gereciteerd) gemaakt. Het gevoel en de aantrekkingskracht van de Weg is 'omniprésent' ( weet niet hoe ik het in Nederlands moet zeggen). Zalig. ULTREÏA!!!

Zalig. Nog een sigarette pauze...mét voetbadje voor Pelgrims:

De angsten van deze nacht en bij opstaan zijn ondertussen onder controle. Ik zal wel op tijd weten hoe en wat. Het is weer een héél speciale dag aan het worden ondertussen. Overal waar ik maar rondkijk is de symboliek van de □, ○ en ◇ (wat een driehoek moet voorstellen maar vind het niet op toetsenbord) goed zichtbaar. Er flitsen ook geregeld volle pagina's uit het boek van Dokteur Gérard Encause, dit PAPUS, (Traité Méthodique de la Science Occulte) door men hoofd. Boek, geschonken door een bijzondere iemand in mijn leven uit de omtrek van Namen (een 25 jaren geleden), dat ik juist na onze éérste Lockdown terug uit een oude doos gehaald heb. Alles is met elkaar verbonden.

Ondertussen heb ik mijn Tocht verder gezet. Op een snellere tempo deze keer (weet je nog, juist steen in linker schoen) en en blij en melodietje met me mee te nemen. Bij de smid had ik een nieuwe schelp gekocht. Een ijzeren. Die andere was wel oké, met dat Tempeliers Kruis erop enzo. Maar die ijzeren, al is hij niet heel perfect, is wel op zijn ouderwetse manier door de smid die voir me aan het werken was. En dus hoor ik nu harmonieus die ijzeren schelp telkens tegen men wandelstok tikken. 

14u28. Sigarette pauze en slokje. Men fles is bijna leeg maar men zak lijkt nog zwaarder te wegen. In kom even terug op het hoofdstuk met Wagner...

15u25. Sigaretje en slokje. Ben nog maar 2.9km van mijn dag etappe. Gelukkig voor mij bedekt de wolken de felle zon van daarnet. Steentje in rechterschoen dus ga ik in trage tempo verder. Ik denk plots aan een gesprek met Eric. Je draagt het gewicht van je angsten mee. Wel, ik heb 2 broeken, 2 tshirt en 2 fleece puls, 3 onderbroeken en 6 paar kousen mee. Zal dus bij eerste postkantoor 1 broek, 1 tshirt, 1 fleece, 1 onderbroek en 2 paar kousen naar Oostende opsturen. Ook mijn ehbo zal meegaan. Buiten men teken pincet, want heb die gisteren moeten gebruiken om een teek van naast mijn tepel te verwijderen. Ook hou ik uiteraard mijn medicatie voor zonallergie, zonnecreme en reisapotheek. De rest stuur ik mee.

Er gebeuren ongetwijfeld dingen tijdens je Tocht. Naast het Mystieke, Spirituel of is het een Initiatie Weg dat je aflegt blijkt er nog een andere, meer materiële (lees fysische) verandering. Wie mij kent weet dat ik een kleine afwijking heb aan, wel ja, mijn rechter voet. Dit is ook zichtbaar aan de slijtage van mijn zool. Na de laatste pauze neem herneemt ik dus mijn stap voir de laatse kleine 3 km. Opeens merk ik iets aan men voet. Onwaarschijnlijk! Men rechtervoet is bijna recht bij het stappen en dat doet me herinneren aan mijn gesprek met Peggy op het terras. We hadden het over mijn frustratie tegenover de steentjes die telkens in mijn rechterschien belanden. Na de tweede keer dat de parasol om waaide besloot ik dus over verder te gaan. Ik herinner me dat op dat moment Kevin juist aankwam en vroeg of alles goed met ging. In het kort vertelde ik het grappige aanbeveling van Peggy waarop hij me dan zei: 'ik heb gemerkt dat je rechtervoet scheef staat. Maar dat is maar een kwestie van een paar dagen meer.' 

Ik liet het voor wat het was en zette mijn Tocht verder. Ondertussen, aan allen die me zullen terug zien in Oostende, jullie zullen kunnen merken dat ik nog met men twee voeten goed op de grond sta én dat ze nu zelfs bijna volledig parallel staan... al brengt de Weg geen antwoord op mijn vraag, dan zal het mij toch mijn voet recht hebben gezet.

Eindelijk, aangekomen op een deftige uur in Los Arcos. Ik doe het kalmpjes aan. Bellen naar vrouwtje en kids. Bellen naar men moeder. Ronddwalen I  het stad, foto's, koffie. Blog schrijven. Na het eten nog eens een kleine toer op de nu wel zeer levende markten. Veel volk, typische Spaanse ambiance. 

2 van de drie Duitsers lopen er ook rond en vragen om aan men tafel te mogen zitten. Ik start het gesprek en laat het naar de Spirituele kant opgaan. Vlug merk ik dat ik in bijzijn ben van mensen die zich sluiten en onzeker voelen door het gesprek (toch de dame). De jongen zijn ogen en sereniteit in zijn blik laat me voelen dat hij wel dezelfde Weg heeft. Waarschijnlijk heeft ze zich tot nu toe nog de juiste vraag niet gesteld. Misschien is ze enkel gekomen om te zien of al wat er in sommige boeken geschreven wordt wel waarheid is die rond de Weg vertelt worden. Ze voelt zich ongemakkelijk.

Ik wijk meteen af en we gaan verder over de fysische kant van de Tocht, de natuur en bezienswaardigheden die we voorbij lopen. Van waar ze afkomstig zijn en hun leven in het algemeen. 

Voor ik ga slapen valt me iets op dat ik al een tijdje zag maar geen aandacht aan schonk. Al in de kledij, de manier van je zak in te pakken, de manier van wandelen toont aan wie je voor je staan heb. (Afwerken) 

Gereciteerd MANI mantra voor vandaag: 38 x 108 = 4.104

dag 7:

Los Arcos/Logroño + 173.2km / - 616.8km

05.00: opstaan. Richting keuken én koffie 😀

Na men sigaretje is het begin ik aan Vipassana meditatie maar merk vlug dat men concentratie op mijn ademhaling niet zo vlot verloopt. Ik beslis over te gaan op men 'centre énergétique ' geel en groen en focus mijn volle aandacht eraan. Wat ik in normale omstandigheden aanvoelen als de grote van een okkernoot is momenteel verdrievoudigd. Ik voel volledig.

Iedereen slaapt nog boven. Ik ga even naar buiten om me nog meer vol te laden me het ochtend lucht. Het is heerlijk weer buiten.

De eerste vroege vogels (Pelgrims) na mij komen stilaan naar beneden. De meesten willen vroeg vetrekken. Het wordt een lange Tocht vandaag. Tussen de koffie en stokbrood met honing werk ik nog wat verder aan mijn blog.

08.00: zak inpakken (me water niet vergeten deze keer) en aanzetten. Denk dat ik eveneens men jas met de post zal opsturen 😉

Ging juist vertrekken en krijg bericht van Olivier. Blijkbaar zal ik vanavond in een kerk slapen. Ze verwachten me en krijg een naam als contactpersoon. Benieuwd. Exciting. Nu vetrek ik echt! ULTREÏA 

09.07. Een plotse afwijking in de Weg die zo mooi rechtdoor ging. Ik neem die en denk opeens aan men zus. Ik hoop dat ze in het geniep mijn Tocht mee leest. Ik hou van je big sis', xxx

Dit foto dat ik neem juist achter één boog zal wel weer toeval zijn... en dan nog in het Frans, ons moedertaal.

10.00: éérste pauze. Heb nog niet zo veel gewandeld en ben al 2 uren onderweg. Sigaret én koffie. Vanaf nu zal ik men pauzes gebruiken om aan mijn blog te werken. Ik weet dat hoe dichter ik bij Santiago kom hoe belangrijker de ontmoetingen zullen zijn. Dus zal ik telkens bij aankomst, maar soms gebeurd het ook tijdens de Tocht beter attent moeten zijn aan de gesprekken. Meer luisteren maar ook op het gepast moment zeggen wat anderen te horen moeten krijgen. Al weet men nooit tevoren wat hey zal of moet zijn. Connected blijven dus.

Na de bank te hebben gefotografeerd denk ik aan een hoofdstuk uit het boek van Lama Suria Das (éveiller le Bouddha qui est en vous). Hij spreek er over Lama's die altijd let een zachte borstel op weg zijn om zo voor hun stappen telkens alle insecten weg te vegen en met deze daad hun levens te sparen. Lijkt het naïef? Ik vind het in ieder geval een mooi gebaar. En dus kom ik bij mij terecht. Ergens vind ik de Weg een tikkeltje ironisch. De Weg roept je om hem te bewandelen, dat is een feit. Hoeveel insecten zou ik ondertussen al vertrappeld hebben tijdens mijn Tocht om HET antwoord te krijgen op MIJN vraag??? Ik nadruk HET en MIJN want voor je andere vragen zijn er nog andere Pelgrims wegen natuurlijk. Indien ik de verlichting in dit leven niet vind, (LOL) hoeveel wedergeboorte zal ik nog moeten doen om al die levens dat ik verwoest heb goed te maken?

Ondertussen is de wind serieus aan het opkomen. Het is een uitnodiging om samen een soort van dans te maken. Ik aanvaard het met plezier en laat me door hem leiden. Ik herinner me de Hagedis en de Kever van men eerste dag. Wie weet help hij mij zo om mijn wedergeboorte te beperken.

Mijn koffie is bijna op en ik zie juist één van de Duidsers voorbij wandelen.

Ik raap men zak op en vetrek.

Nog maar een klein uur onderweg. Een steentje in elke schoen dus stop ik. Ik bevind me werkelijk even tussen twee verschillende werelden. Kleine lunch zal deugt doen

Ik ben al heel wat kruisen voorbij gewandeld tijdens mijn Tocht. Maar ze zijn niet allen van kerken, kloosters of Tempeliers gebouwen jammer genoeg. Bij al degene die ik al mocht te zien krijgen waren er jammer genoeg tientallen die er geplaatst werden ter nagedachtenis van overleden mensen op de Camino. Dan kan je enkel respect betuigen en even stilstaan voor deze plaatsen. De mantra's die ik dan aan het reciteren ben offer ik aan de nabestaanden van de overledene. OM GATE GATE PARAGATE PARASAMGATE BODHI SVAGHA.

12.00 was weer een mooi steile klim. Pauze. Astrid en Lucien, de 2 Nederlanders die ik nu geregeld kruis wandelen voorbij. De zon begin serieus te kloppen. Nog 16km te gaan volgens de wegaanwijzing van daarnet.

Er is hevige wind aan het opkomen. Om mijn we komt een herder met een hond aan gewandeld vanuit een andere wereldje. De hond komt naar me toe en blijft de hele tijd naast me wandelen. De herder roept hem verschillende keren maar de hond blijft me vergezellen. 'Ik heb een nieuwe compagnon' probeer ik in men beste Spaans. De herder lacht en zeg le iets dat ik niet versta. Ik knik beleefd. 'Zijn we nog Navarra of al dichter bij La Rioja' vraag ik hem. Hij antwoord, en deze keer versta ik hem, dat we midden Navarra zijn. Hij stopt en laat me kijken in een bepaalde richting. De hemel kleurt zwart. '2 a 3 uren voor een zware storm' weet hij me te vertellen. Ik hoef niet op het uur te letten, die mensen wonen hier in de bergen, ze kennen de weeromstandigheden. Ik knik terug en laat hem weten  dat ik mijn 'Tempo' zal aanpassen en groet hem. De wind blijft harder en harder waaien, komend uit alle richtingen. Normaal gezien is dit iets dat ik niet van hou, de felle wind. Maar hier is het anders. Ik geniet ervan. Ik vraag hem nog harder te waaien. Zo hard mogelijk zodat hij de mantra's uit men Gebedsvlaggen, die aan me rugzak hangen, zo ver mogelijk met hem meeneemt. De wereld rond. Al moet het tot in het verste van het heelal. En ik hoop dat deze mantra's iedereen zal bereiken, aan alle leden van mijn familie, van mijn vrienden en kennisen. Aan alle behoeftige mensen. Allen die in nood van liefde zijn. Zelf tot me vijanden mogen ze en moeten ze gaan. Zodat ook zij verlost worden van hun lijden, van hun angsten van hun frustraties en psychoses. Want enkel zo zullen ze de Liefde voelen. Enkel zo zullen ze in Liefde handelen. En mensen die in name van de Liefde handelen kunnen je vijanden niet zijn! Waai Wind. Waai en neemt ze mee!

14.24. Pauze in Viana. Tijd om de rugzak neer te zetten, sigaretje en koffie. Ik heb deze keer het onweer kunnen omzeilen. Tot nu toe heb ik veel geluk met het weer. Ik weet het. Ik geniet van wat nu is en ben dankbaar. 

Terug aan het wandelen, het kleine stadje Viana uit en een beetje verder op een lunch halte. 

Wat mij opvalt is dat bij ons de mensen hard gaan werken, eens ze gedaan hebben meestal mie en verzuurd van hun dag zijn. Hier wandelen er velen zich te pletter maar zowel tijdens hun Tocht als bij aankomst in de Albergues hebben ze altijd een glimlach.

Het is me al verschillende keren opgevallen dat ik vol energie ben zolang ik de natuur wandel maar vanaf ik een stad (bijna nooit in een dorp) komt dat ik het gevoel kwijt raak. Tot nu had ik het enkel kunnen opmerken maar niet kunnen tegenhouden het te verliezen. Vandaag schoot me iets te binnen. 'Als je het niet kan ontvangen dan moet je het geven'. Al weet ik niet echt hoe en waarom het in me opkwam probeerde ik, bij het binnen komen en het doorwandelen in een stad, nu mijn opgestapelde energie uit de natuur .... ( afwerken) 

Afwerken... Énergie uitstralen. Beton lage vibraties... enzo 

17.30. Aangekomen op mijn bestemming. Officieel is dit niet open maar ik werd verwacht. Bedankt Olivier om voor mij te zorgen tijdens mijn Tocht. Hier krijg ik gratis slapping, avondeten en ontbijt. Ook werd ik uitgenodigd om de kerkdienst bij te wonen straks. Ben niet echt Katholiek maar heb de uitnodiging aanvaard. Benieuwd. Zal nog even verder werken aan aanpassingen en bijwerkingen van de blog van de dagen ervoor en nog me gereciteerd MANI posten, bellen naar men vrouwtje, kinderen en men moeder en dat zal het worden voor vandaag. 

Gereciteerd MANI mantra voor vandaag 38 x 108 = 4.104

Vraag nooit de Weg aan iemand die hem kent, want dan kun je niet verdwalen. ( Rabbi Nahman ) 

dag 8:

Logroño / Nájera + 196.5km / - 587.5km

05.00. Opstaan. Goed geslapen. Boven staat de koffie en ontbijt al klaar. Op tafel staat er ook een kaars. Wie bij mij thuis komt weet dat ik dagelijks 2 á 3 keren per dag telkens 3 kaarsen aansteekt.

De eerste is om Toevlucht de te nemen in de Drie Juwelen: Je prend refuge dans le Bouddha, le Maître Éveillé et m'engage à prendre l'Éveil. Je prend refuge dans le Dharma, l'enseignement Spirituele et m'engage à connaître la Vérité, tel qu'elle est. Je prend refuge la Sangha, l'institution Spirituelle et m'engage à vivre une vie Éveillé.

De twee om mijn huis te verlichten voor al degenen die er wonen en die er binnen komen: Puise cette bougie éclairé cette demeure, pour tout ceux qui y vive et tous ceux qui y viennent, et de part le monde: Puise t'elle apporter l'Amour, la Paix, la Joie, la Sécurité, la Prospérité, la Compassion et les protéger de la Souffrance. 

De derde is om al de overleden uit mijn familie, mijn vriendenkring, kennisen, al degenen met wie ik maar één woord, maar één oogcontact mocht hebben te herdenken: puisse cette bougie Éclairé le Chemin de tous les Défains vers cette Énergie Universelle, Puise t'Ils tous retourner vers la Lumière.

Vandaag steek ik voor het eerst in juist een week tijd terug een kaars aan en doe het 2de gebed. Het voelt goed. Vanaf nu zal ik mijn best doen om zoveel mogelijk kaarsen aan te steken op mijn Weg. Al moet ik elke kerk binnen die ik open vind. Amen.

Ok zoek een plaats voor mijn ochtend meditatie. Voor ik begin herinner ik me een zin die ons ( Het werd uiteindelijk laat vóór we gingen slapen), want we waren hier met enkelen, verschillende keren werd herhaald : je kan verdwalen op de Weg, terugkomen en de juiste pad vinden en volgen. Maar verlies nooit de Weg! Want dan zal alles voor niets geweest zijn. Dan zal je een toerist zijn die mooie dingen heeft gezien, geld uitgegeven zal hebben en met een leegte en frustratie in Santiago de Compostella aankomen. Blijf constant met je ogen open én met al je zintuigen... Daar zal ik mijn meditatie op richten. (En ik bedank de mensen die me in het Diocesane van Mechelen, Vlaamse Compostella genootschap, mochten ontvangen, nu al maanden geleden, Eric en Olivier om me deze raad ook al te hebben meegegeven) 

Het was zeer intens. Oranje geel groen en blauw en indigo voelde ik harmonieus stralen. Ik had echter moeite met Rood en donker blauw. Zal daar tijdens mijnTicht vandaag proberen aan te werken.

Het is overduidelijk dat er hier een enorme Spirituele kracht hangt en ik vermoed dat allen die via een genootschap hier zijn beland het zullen bevestigen. En dat zijn er duizenden...

07.24: ik wou vandaag  wat vroeger vetrekken maar Michele, die mij gisteren mocht verwelkomen was in alle stilte aan het wachten op het einde van men Meditatie, om nog even met me het gesprek aan te gaan. Die zal ik graag met men vrouwtje en dichte vrienden delen.

We nemen samen met nog andere Pelgrims het ontbijt. Samen met Michele spreken nig wat verder over het Katholicisme en het Bouddhisme. We vergelijken. Geven onze mening. We hebben het over God. Hoe we die zien, hoe we die kunnen voelen. We zijn op de zelfde lijn en verstaan elkaar goed, al hebben we twee verschillende geloven. Het is mooi. We bespreken ook nig het een en andere van toekomstig projecten en eventuele andere Pelgrimswegen. Grappig we hebben allebei hetzelfde in gedachten. Ik weet haar te zeggen dat maar weinig mensen tot besef gekomen zijn van wat deze Pandémie, los van de ellende in de ziekenhuizen en hey hoge dodental, ons zo moois gegeven geeft. Het heeft de tijd eens laten stilstaan. Het heeft gelukkig toch wat mensen 'wakker' gemaakt en hen de kans geven om al die gewoontes, die we graag opstapelen, van tafel te vegen en eens goed rond om yebkijken hoe alles in elkaar zit. Michele weet le te vertellen dat het inderdaad een heel intense moment is met veel veranderingen die aan hey gebeuren is. Niet op materieel niveau natuurlijk. We hebben het over 'kracht' én energiie. 

Ze had bij zich een kaart die ze boven willekeurig genomen had. Ik vertel verder, ze lazt me uitspreken en zei me: ik wist niet welke te kiezen maar denk wel dat dit het best bij jou past. Ik krijg een kaart van haar en inderdaad de text past perfect bij me. Ik zie dat ze de kaart nog beschrijft maar beslis het niet direct te lezen. Ik weet dat mijn Weg nog moeilijke momenten zal vinden en mijn intuïtie zegt me dat haar text op een juist moment van pas zal komen. Ik steek die weg en bedankt haar met een goeie knuffel. 

Ze tekend nog mijn wandelstok en we nemen afscheid. We zien elkaar mss terug op de Weg naar Rome. Ik hoop het Michelle. Bedankt Michelle. Tot ziens. 

Cran Canaria Sergio-David (anna) 

Zak inpakken en doorgaan want is een goeie 33km met steile hellingen voor vandaag.

Aan Olivier: hier je foto Amigo:

Ik stap goed door. Het is een nogal saaie bedoeling, door vele, op dit uur al drukke straten, alvorens ik de stad uit ben. Nog een lange park en een lastige asfaltweg en eindelijk bevindt ik me in een rustiger natuurgebied. Ook hier, net zoals gisteren vóór mijn aankomst in de stad, kleuren de bermen zich vol met paarse bloemen. Ik herinner me zelf een tal volle paars achtige vlinders te hebben kunnen spotten. En hoe dichter ik bij de stad aankwam, hoe meer ik er leek te zien. Paars. 'Omniprésent' (vertalen in nederlands). Paars. De kleur van de Spiritualiteit. Het was meer dan duidelijk. Iets in deze stad straalt het Almachtige uit. ( afwerken )

Gesprek avondmaal dag van aankomst. 2 vrouwen- mounth everest- Nepal- jij komt er wel nog, natuurlijk, nu men voeten paralel staan. Vrouw uit roeselaere.  (Sergio afwerken)

Ook weet ik nu waarom Anna op mijn Weg kwam. Niet enkel om over Rome te spreken. Maar om 'hem' aan te duiden. 

Het klinkt bekend en al eens mooi beschreven in een boek, inderdaad. Ik heb het natuurlijk ook gelezen en heb geen schaamte een aanwijzing naar 'De Pelgrim van Compostela' van Paolo Coelho te doen want ook hij, als elk ieder die onder een Orde of Genootschap de Weg volgt en waarschijnlijk nog  velen meer nog onder de Pelgrims weet dat je 'hem' hier tegenkomt. Je Komt 'hem' letterlijk of figuurlijk tegen. En mocht je hem niet in het diepste van je eigen kunnen vinden is het niet onwaarschijnlijk dat 'hij' onder de vorm van een andere persoon tegenover je sta. Hoe hij je ook tevoorschijn komt is het aan jou dan om de confrontatie aan te gaan. Weten hoe 'hij' in elkaar zit

......en weten dat 'hij' een deel van je leven is... afwerken

...en als je ze niet kan of wil zien vanuit het binnenste van jezelve kunnen ze zich materialiseren in een gedaante die je op je Weg zal tegen komen.... (afwerken) 

Ik weet wie je bent.... (afwerken) Ook waar ik woon weet ik wie 'hij' is. Al lange tijd maar deze ochtend kreeg ik bevestiging, hier in Spanje, zou het bovennatuurlijke dan toch bestaan 😉...

Maar weet dat ik ook jij elke dag in mijn gebeden plaatst zodat je verlost kan worden. Ik ken nu mijn 'wapen' om de strijd met je aan te gaan. Aan mij om het de goede richting te laten gaan.  En ik weet dat JIJ mee leest. ...

Hierbij wil ik toch graag verduidelijken dat ik totaal geen lid ben van RAM, noch de Rituelen ervan ken (tenzij wat beschreven is in het boek van Paolo Coelho) of wil uitproberen. Buiten de Vlaamse Compostella genootschap en het Tibetaanse Boeddhistische Centrum heb ik nergens een lidnummer op mijn naam. 

Wel durf ik te zeggen dat ik enige 'feeling' heb met een  bepaalde leerstof van een Orde. En om wat specifieker te zijn heeft het niets met de Vrij Metselaars te maken. ( waar ik trouwens ook nog zo'n vooroordeel over heb ). Al ken ik persoonlijk wel leden ervan trekt de filosofie die er rond hangt mij totaal niet aan.

Vriendenkring zal een serieuze draai ondervinden - omniprésent ( afwerken) maar er zal zich een nieuwe vormen met mensen die.... (Michelle en Olivier) 

Vandaag is men vader aan men kant tijdens men Tocht. Ik riep hem niet op, hij kwam. Ook voel hem héél dicht bij. Ik zie hem overal en een lied van Francis Gabrel ( die we op zijn begrafenis lieten hebben afgespeel ) weerklinkt in alles wat leeft rond om me :

Mon enfant nu sur les galets

Le vents dans tes cheveux défaits

Comme un printemps sur mon trajet

Un diamant tombés d'un coffret 

Seul la Lumière pourrait

Défaire nos repères secrets

Où mes doigts pris sur tes poignets 

Je t'aimais, je t'aime et je t'aimerai 

Et quoi que tu fasses

l'Amour est partout où tu regarde 

dans les moindre recoins de l'espace

dans le moindre rêve ou tu t'attarde 

L'Amour comme s'il en pleuvait

Nu sur les galets 

Le ciel prétend qu'il te connaît 

Il est si beau c'est sûrement vrai 

Lui qui ne s'approche jamais

Je l'ai vu pris dans tes filets

Le monde a tellement de regrets

Tellement de choses qu'on promet

Une seul pour laquelle je suis fait 

Je t'aimais, je t'aime et je t'aimerai 

On s'envolera du même quai

Les yeux dans les mêmes reflets

Pour cette vie et celles d'après 

Tu sera mon unique projet

Je m'en irai poser tes portraits

A Tous les plafonds de tous les palais 

Sur tous les murs que je trouveraient 

Et juste en dessous j'écrirai 

Que seul la Lumière pourrait 

en ik laat men tranen vloeien, het zout uit het vocht en de zon op mijn huid heeft een brandend gevoel. En er komen meer tranen, en ik laat ze komen, laat ze gaan. En laat ze vallen op de grond... moge ze een voeding zijn voor Moedernatuur.

Het zijn geen tranen van verdriet, het zijn tranen van geluk. Het geluk hier en nu te zijn en te beseffen wat moois ons omringd. Wetend dat alles altijd bij ons is als men ons hart op de goede manier openen. Rest ons nu nog samen, hand in hand een betere wereld opbouwen. Voor ons en al degenen die nog moeten komen. Dromen is mooi. Maar wakker worden is nog mooier. Bedankt aan allen die daar aan meegewerkt hebben, aan allen die eraan werken, bedankt aan allen die er zullen aan werken. 

Mike,  Manu en Lars... ( Meditatie - liefde- citadel Namen ? - afwerken thuis)  ( paddle for ...) 

'Madelein'  j'ai brisé les chaines dont tu m'a parler il y plus de 25 ans maintenant... mss afwerken

11.17 eerste pauze in Navarette na meer dan 3 uren wandelen. 2 gasten later de 2 vrouwen die de Mount Everest en Nepal komen ook aan op het teras. Leuk elkaar te zien... ( vervolg) 

In de rapte doe ik vlug de toer van het dorp om wat foto's (wat wil zeggen dat ik schuldig ben aan het reciteren van MANI mantras) en een paar stempel voor met Credencial (Pelgrim paspoort).

13.40 tweede halte in klein dorp. Wat gek is hier in Spanje is dat je wel op teras mag zitten eten en drinkenazr niet roken. In men beste Spaans, en dzt is echt afschuwelijk, vraag ik de ober waarom. 'Covid' krijg ik als antwoord. Versta het niet goed... met al de sigaretten dat ik hier al gerookt heb zou ik al lang besmet moeten zijn 😀😃🙂

Koffie en door stappen om men sigaret onderweg te roken.

16.30 was eventjes verdwaald. ( maar dat is niet de eerste keer un mijn leven) ik bedoel niet goed opgelet en verkeerde richting genomen. Enkele kilometers verder op had ik het pas door. Ik laat het weten aan Olivier, die een beetje bezorgd bleek te zijn. Gebruik je GPS, heb je water genoeg enzovoort. Ik liet hem weten dat ik mijn intuïtie ging volgen met in gedachten de woorden dat de man ( zuid America denk ik, en vergeet telkens zijn naam - zal het nog eens aan Michelle moeten vragen) ons gisteren na de Pelgrim messe zei over verdwalen... Ja heb gisteren 2 keer een messe bijgewoond. Echt niet mijn stijl nochtans. Samen met de dame uit Roeselaere hebben we zelf in het Nederlands luidop een gebed opgezegd in aanwezigheid van de andere Pelgrims. Zij deden het ook, andere gebeden in Engels, Spaans en Portugees denk ik. Ook hebben we het Pelgrimslied geleerd. Die zit al tijdje in men hoofd en geef me kracht: UL TRE ÏA   UL TRE ÏA  E SUS e ÏA, DE US, AD JU VA NOS!

Michelle, nu dat ik weet dat je ook mee lees: ik zag dat je iets aan de achterkant van de kaart geschreven hen die je le gaf. Als de tijd er is zal ik hem uithalen en lezen. Ik hoop dat ik de Plaats vind die je me zei en dat ik eerst wou opschrijven maar uiteindelijk niet deed. Nogmaals bedankt, ik heb mijn 'zwaard' (lol) gevonden door jou en zal alles doen om die ten goede te gebruiken. 

18.34 aangekomen in Najéra. Iets later dan gepland want ik heb dus een kleine 'beetje verdwaalt' ommetoer gedaan. Aankopen bij een Donativo, blijft dat het al volzet is. Heb van Olivier een lijstje meegekregen en bel een paar Albergues op. Niemand die antwoord. Ik kom dus terug op mijn stappen waar ik een brug heb moeten oversteken en denk er daar wel goed te zijn om te kunnen overnachten: foto hieronder: 

Ik begin me spullen uit te halen en kom een Pelgrim tegen die eveneens met mij gisteren in de kerk te gast was. Ik leg hem uit dat ik was gaan aankloppen bij de enige open Albergue maar dat het volzet is, dat ik geprobeerd heb om andere te bellen maar niemand op nam. Daarop zegt hij dat hij wel een Hostel weet en voor mij wil bellen( ja want men Spaans...) maar dat hij geen flauw idee heeft over de prijs. Ik zeg dat we het kunnen proberen. Plotseling, out of the blue, komt er een Spanjaard ons vragen wat we aan het doen zijn en 'Tiago' men Pelgril kameraad ( die wel goed Spaans spreekt) foto:

klaarde een deal voor me met de Spanjaard. Tiago vertelde hem wat het doel van mijn Tocht was ( niet mijn persoonlijke maar voor de kansarme kinderen) en ik kreeg simpel weg de sleutel van zijn Albergues om er te mogen overnachten...

Ik mocht het eerder in deze blog al schrijven: er is nog hoop in de mensheid en velen zijn er blijkbaar om je een handje te helpen. Toch als je je inzet ten voordele van het Goede. Daarmee bedoel ik jammer genoeg, niet in woorden en achter  een scherm maar ik daden. Al moet je even alles achter laten, stoppen met dromen naar een betere wereld maar wakker worden en eraan werken. Je jas en schoenen aantrekken en de Weg nemen. 

Morgen vroeg gewoon zijn sleutel in zijn brievenbus gaan deponeren 😀. Te zot voor woorden, of zinnen...

Dus terug naar Supermercado om wat eten en fles wijn te halen. Vanavond op het menu, zoals bijna 7 dagen: stokbrood, kaas en worst. Wel ben ik nu naar de Chorizo overgestapt en kan verzekeren dat de pikante versie... echt pikant is!. 

Naar de winkel dus. Onderweg kruis ik natuurlijk nog eens de 2 van de Mounth Everest maar ook de Duitser Benedict die ik al 2 dagen niet meer gezien had, een beetje verder Dominique ( de andere Duitser uit Düsseldorf, Sergio uit Cran Canaria en een paar Italianen die gisteren ook ten gaste waren ik Logroño. 

Tussen al de hallo en Buenos tardes en paar keren naar vrouwtje en kids bellen, Olivier ook nog op de hoogte houden en tijd om heel allen te gaan crashen in men huisje. Morgen niet vergeten de sleutel te brengen in de brievenbus...

Nog de foto's en MANI posten en crashen.

Gereciteerd MANI mantra voor vandaag 30 x 108 = 3.240

De ware ontdekkingsreis bestaat niet uit het aanschouwen van nieuwe landschappen, maar uit het opnieuw leren kijken. ( Marcel Proust) 

dag 9:

Nájera / Redecilla del Camino + 250km / - 556 5km

05.00 opstaan. Buiten zijn er al vogels aan het fluiten. Toch raar dat ze in stad vroeger wakker zijn dan in de natuur. De andere keren dat ik opstond en in afgelegen kleine dorpjes sliep hoorde ik ze pas iets later. Stadsmussen? 😉

Vandaag is het een week dat ''s avonds mijn MANI reciteert. Zal het totaal van de week vandaag al naar Yeunten Ling Institute doorgeven. Ik tel ze even op: 23.220. Das al een serieus pak voor mij. Maar ik heb natuurlijk het geluk de hele dag vrij te hebben om me erop te concentreren. Én dus om foto's te nemen. Benieuwd. Heb nog geen enkele foto bekeken dienik genomen heb. Zal daar wel tijd voor vinden tijdens men terug reis naar Oostende. Of misschien een gezellige avond maken met wat vrienden om ze na een lekkere 'Indische etentje (mijn lievelingseten) eens samen op tv te bekijken. Zal wel een héél lange avond worden dan 😀😃🙃

Ben wat gaan rondkijken maar is hier geen keuken te bespeuren. Geen koffie dus. Zal dan maar men ochtend sigaret gaan roken buiten en aan men Meditatie beginnen.

Meditatie lukt niet echt, heb wat aan mijn blog van gisteren gewerkt en ben te emotioneel. Gisteren had ik tijdens men Meditatie het iets moeilijker met Rood en Blauw. Wat betekend dat ik me wortels dieper in de grond moet ankeren en minder mentaal bezig zijn. Ik maak me klaar. En zal in de schemering vertrekken. Zal me helpen om mijn intuïtie te 'boosten'. Heb toch geen koffie. Zal wel in de natuur een plaatsje vinden (wie weet wel een steen in elke schoen). Niet vergeten de lieve man zijn sleutels te gaan brengen. De wereld lacht me toe. De Weg vraag me om op te staan en met mijn Tocht te beginnen. 

Kijk. Kijk goed rond je heen maar kijkt niet met je ogen. Kijk met je gevoel. Voel. Voel alles om je heen maar niet met je handen. Voel de zachtheid met je ogen. De Camino doet geen wonderen. Jij doet wonderen door te leven wat je schrijft!

08.20. Éérste stop.  Éérste koffie. Het een frisse start. Het gevoel is er van bij men eerste stappen erbij. Ik concentreer me op elke voetstap en beeld me in me goed de grond in te wortelen. Heb al men stukje stokbrood en Chorizo binnen. Dzt was mijn ontbijt. Zou toch graag eens een goede English breakfast willen nemen voor vertrek.

....... bijwerken met notas.....

Aan mijn vriend Eric Viotte: 2 kl angst naar België gestuurd 😉

En wie kom ik tegen als ik het postkantoor buiten kom, zittend op een bankje voor de deur... Radio Camino

Dus gaan we samen een koffie drinken. Ik normaal, hij met een 'witte' erin. Dan besluit ik Buen Camino te zeggen om aan te zetten maar hij dring aan om mee te stappen. Wat ik al niet echt wou maar wie weet heeft hij wel goeie dingen te zeggen dat ik zou ´kunnen' gebruiken of omgekeerd. Dus laat ik het toe. Al snel merk ik dat er veel verschillende soorten mensen op de Weg zijn. Hij is type 'Vampier. Je kent dat wel, van die mensen die je Énergie leeg zuigen door hun solo praat, door hun gedrag, gewoonweg door het feit geen evenwicht te hunnen in een conversatie.... dat was trouwens de tweede die ik vandaag al tegenkwam. Deze ochtend toen ik een kleine pauze nam na een, weeral gematigd maar lange helling, komt er iemand aangewandeld. Blij iemand te zien roep ik hem op en begroet hem. Beginnen een gesprekje. Best leuk. Blijkbaar is hij al een 2tal keren naar Compostella geweest, via Portugal, via de Norhte en nu dus via de France Weg. Al grappend vraag ik of hij met nieuwe vraag zit of nog geen antwoord mocht hebben op zijn eerste. De blik liet direct weten dat hij niet mee was met mijn vraag. Daar ik dit toestand al met iemand anders mocht hebben meegemaakt geef ik direct een andere richting aan het gesprek...... (afwerken)

Steentje in elke schoen dus beslis ik te stoppen. Iets verder achter me zie ik iemand afkomen. Blij verast is het Tiago die me gisteren avond onderdak kon regelen. Hij overnacht in het volgende dorp. Ik die er juist achter. Hij loopt door en ik blijf nog even mijn ding doen.Tijd om aan te zetten. Én met 2kg minder aan angsten in mijn rugzak. Wat een zalig gevoel. 

Ik wandel dorp tot het volgende dorpje. Om mijn 'uitgezogen' energie (lol) terug op peil te zetten trakteer ok me op een 'aqua con gaz' de eerste in een week met daarbij 'uno vasso de vino tinto. Daar ik maar 3km van mijn bestemming ben wil ik mijn boek ( boeddhistische leer) uithalen en wat loopt er juist voor men tafel terwijl ik in me rugzak aan het zoeken ben: foto

... Boeddhistische Monk van Theravada Vehicle!!!!!! Zou toeval dan toch niet bestaan ... ik weet te vertellen dat ik naar Vayrayana en Mahayana gericht ben maar het gesprek verloop zéér vlot en al heb ik nog geen slok van de lekkere wijn gedronken 'propt' mijn nieuwe compagnon me vol met positieve energieën. We begroeten elkaar op traditionele Boeddhistische manier en hij gaat zijn Pad verder. Alvorens hij vetrek weet ik hem nog: TASHI DELEK, LAMA. CHITO DELE, JÉMA JAYLONG te zeggen. We glimlachen alle twee en hij begroet nog eens. Hij kwam van Lisabon naar Compostella en is nu te voet naar Frznkrijk aan het wandelen, zonder geld, enkel zijn Bowl om 's morgens en middag zijn eten in te krijgen van passanten. WAT-EEN-MOOIE-TOCHT-IS -DIT grateful 🙏🙏🙏.buy the way. De Mink liep op sandalen... respect.

Oke, wijn en spuitwzter op. Richting me volgende afspraak.

Ik kom er 18u30 aan. Van het eerste moment wordt het héél speciaal. De man vraagt me te zitten en mijn hoofdband af te doen. Neemt een papier en vraagt of ik........ ken. Ik antwoord van nee. Hij geef een beetje uitleg over het principe en begint grappig (maar wel heel serieus) me compleet te beschrijven met cijfers. Dzn begint hij men vrouwtje te beschrijven, ook met cijfers erbij ( en ik moet zeggen dat hij over ons allebij  volledig gelijk heeft) en geef me het papiertje en zeg dat ik het mag houden. Hij neemt me in zijn armen, haal diepe adem ( verschillende keren) en zegt : Het zit goed. Daarna krijg ik nog een wierook stokje als geschenk. Foto van hier en/of de mensen die er zijn zal ik niet posten. Wel kan ik zeggen dat de Quebeckoise van gisteren waar ik mocht slapen hier ook is. Toeval

Het word een lange nacht. Ik had het eerst mis. Hij wachten dat iedereen gaat slapen en blijven met twee in zijn eetkamer. Het Gesprek begint...zijn nota's vloeien over papier en krijtbord. Krijtbord dat hij niet vergeet uit te vegen alvorens we de zaal verlaten. Morgen ochtend wordt er hier namelijk ontbijt...

Gereciteerd MANI mantra voor vandaag: 38 x 108 = 4.104

Waarheen je ook gaat, ga met hele hart. (Confisius)

dag 10:

Redecilla del Camino / Villafranca Montes de Oca  + 257,5km / - 531.5km

06.00 opstaan. Er zijn veel dingen verandert. 

Beneden hoor ik hem al het ontbijt klaarmaken. Het gevoel is Omniprésent gebleven. Van mijn aankomst, de hele nacht tot nu nog. Heb geen nood aan meditatie.

Het is vandaag een speciale dag....

De Quebecoise is al vertrokken. Ik wil ook vetrekken maar krijg mijn foto's maar niet opgeladen op mijn blog. Dus blijven proberen. De twee andere Spaanse mannen vetrekken ook. Ik ben hier dus nog met de Gastheer en 1 Spaanse. Foto's blijven proberen. Maar niet lukken. We babbelen verder. Ik moest al lang weg zijn. Ik vertel over mijn vertrek( gisteren juist 28 jaren geleden)  uit Oostende om een nieuwe leven, in alle gebieden dan, te beginnen inzet Zuiden van Frankrijk. Gisteren was het alweer een nieuwe cyclus die voor bij was. 28 jaar komt overeen met 2+8=10=1... toeval. En dat ik hier beland ben is nog een grotere toeval. Plotseling komt iets naar boven in het gesprek. Ik kreeg gisteren al een tsunami aan informatie maar nu is de cirkel rond. En dat blikt ook zo eindelijk te zijn betreffende het uploaden van mijn foto's... tijd om afscheid te nemen. 'Schrijf je ding maar blij vaag, dat zal je vriendenkring verkleinen maar de Ware zullen blijven en je zal nieuwe maken (dat us al de tweede keer dat ik dit mag hiren). Het zal ook sommigen aanzetten om hun Ticht te ondernemen en zullen je dankbaar zijn. En daar zal iedereen baat aan hebben. En vergeet dit niet David' weet hij nog te te voegen, ' Geloof het niet omdat ik het je gezegd heb, ga en ondervind het uit je eigen. Dat is precies wat men je het eerst aanleert in Bouddhisme. Nu mijn Tocht verder zetten. Mijn wandelstok wil hij niet tekenen. Wel heb ik recht op een 'selfie' maar niet posten hé. Had dat niet verwacht. Ik had moeten blij zijn om ontvangen te worden, het is echter hij die ontroerd is dat ik weer moet vertrekken en hij is zo dankbaar dat toeval me bij hem gebracht heeft. Alles klinkt een beetje surrealistische maar voelt goed en normaal. Ik kom nog terug mijn Vriend. Je kan een deur van een huis openen. Hij liet me een kijkje nemen wat er gebeurd als je een deur in de Hemel opend. We omhelzen elkaar een laatste keer.

Dit is de derde persoon met wie dit gebeurd sedert het begin van mijn Tocht. Hij is ook de derde persoon die me iets meegeeft als Geschenk. Ik kreeg al een lijst, een postkaart en nu aantekeningen en zijn nota's met een gekke Symbool. Ik laat hem weten dat ik onbewust dit Symbool al 'altijd' gekend heb. 'Het is nu aan jou om ermee te doen wat je het best denkt te zijn voor het vervolg'. 'Er zullen nog véél dingen je Weg kruisen tot Santiago, blijf open staan voor alles'.

12.10 eindelijk aangekomen in Belorado mijn eerste stop sedert ik deze ochtend vetrokken ben. Direct ga ik op zoen naar een Tabaco shop. Zit à 4 uren zonder. Dan richting een bar. Hier zit ik nu. Eerst een koffie en zal ik een wijntje nemen. Ook reserveer ik voor vanavond een kamer in een dorp wat verder op ( Het is mijn verjaardag en heb nog wat centen over die ik van men moeder opgewonden kreeg) Nog 12 km te gaan en dat zal het zijn voir vandaag. Ik ga me vandaag bezig houden met het afwerken van men blog die ik al dagen niet meer bijgewerkt heb. Ik ben hier eigelijk al aangekomen waar ik pas morgen avond zou aankomen. Ik mag me dus wat tijd voor mezelf schenken. Koffie op, ik ga een Vasso Vino Tinto en wat hapjes voor erbij 😉

Tapas en 2de wijntje op. Ik ga op zoek naar Supermercado voor mijn avond eten. Hier op de markt kom ik de 2 Mount Everest beklimmers, enkele Spanjaarden en nog andere waarmee ik de nacht mocht delen in Logroño een paar dagen geleden. Plotseling hier voor me tijdens ik dit typ komt Anne van Roeselaere aan met wie ik het gebed in nederlands mocht opzeggen in de kerk van Logroño:

Mijn aankoop zijn gedaan en ik vetrek nu richting Villafranca Montes de Oca, waar ik normaal overmorgen middag pas moet aankomen. Ik heb tijd en doe het langzaam. 

'Mijn Schaduw is een sleutel die zijn Weg volgt door het sleutelgat om op het einde, te Santiago de Compostella, de deur te kunnen openen. Eens dit gedaan zal het echte werk pas kunnen beginnen. Ik heb gisteren antwoord mogen krijgen op mijn vraag. Wat behoorlijk rap is, denk ik. De rest van de Weg en de ontmoetingen die mijn Pad nog gaan kruisen zullen een hulp zijn om dit alles een plaats te kunnen geven, de nodige leerstoffen nog te mogen ontvangen en me tijd geven om alles te verwerken'.

Afwerken...

Gereciteerd MANI mantra voor vandaag: 27 x 108 = 2.916

dag 11:

Villafranca Montes de Oca / Cardeñuela Riopico  + 277,5km / - 504km

06.00.  Wakker. Ik merk dat het nu regelmatig gebeurd dat ik later op sta. Niet van mijn gewoonte. Heb eigelijk nog veel in me hoofd zitten. Het hele gedoe met men kameraad de nacht voordien blijft wat hangen. Of misschien is het de wijn van gisteren. Heb natuurlijk men avond voordien nog de fles op het gemak uit gedronken. Da's minder gewicht in de zak vandaag... 😉. Het is nog donker. Kleine meditatie. Zak inpakken.

Ik begeef me naar de keuken, al wetend dat ik er niets interessant ga vinden. Had die gisteren bij het binnen kolen al eens doorzocht. Lege frigo. Lege kasten. Ik besluit de andere kamer aan de overkant ervan een te checken. Dachten dat het enkel een eetbaars is wat een verrassing te zien dzt er ook een stukje keuken bij is. Eens rondsnuffelen en bingo... koffie. Zal nog even wachten alvorens d baan op te gaan... met koffie en sigaretje naar buiten, heerlijk fris en prop me vol met ochtend lucht:

Ondertussen wordt het wel rap klaar. Zal dus weer niet in de schemering van de ochtend kunnen vetrekken dus een tweede koffie en eens men berichten van gisteren checken. Buiten hoor ik in de verte een Koekoek. 

Ik kreeg ontzettend veel verjaardag berichten en kan ze niet allen persoonlijk beantwoorden. Daarom deze gebed voor allen onder jullie: 

SEM TSJEN / TAM TSJE / DE WA DANG/ DE WE / GJOE DANG / DEN PAR / GJOUR TSJIG / DOEG NGEL DANG / DOEG NEL GJI / GJOE DANG / DREL WAR GJOER TSIG / DOEG NGEL / ME PE / DE WA / DAM PA DANG/ MI DREL WAR/ GJOER TSJIG / NJE RING / TSJAG DANG / NJI DANG / DREL WE / TANG NJOM / TSEN PO LA / NE PAR GJOER TSJIG // (3X)

TASHI DELEK

Tweede koffie binnen. Nog sigaret én aanzetten 

Wie er zich ook aan het klaarmaken is is Hervé waar ik gisteren al enkele woorden mee heb mogen delen. Herve is ondertussen een bekend figuur op de Camino. Hij werd meerdere keren zonder goeie resultaten aan zijn been geopereerd en bleef er maar mee sukkelen. Dan de grote middelen. Hij liet zijn been amputeren. Na maanden revalidatie heeft hij besloten om vanuit zijn woonst, Vannes, in Bretangne zijn Tocht te doen om God dankbaar te zijn. En wat een Tocht. Vanuit zijn huis ging hij eerst te voet naar Lourdes om dan richting Sint-Jean-Pied-de-Port de Pyreneeën over te steken om aan de Camino te beginnen. Een goeie 1.900km met een prothese... respect!

09.37 ik neem men eerste eet pauze. In de omtrek is er ook een  Koekoek. Hey kan de zelfde niet zijn want heb al wat kilometers gewandeld. Het blijft me volgen.

Ik denk terug aan de gesprekken met Wagner van nu al een paar dagen geleden. Na wat ik mocht meemaken twee dagen geleden én wat ik er te horen kreeg heef nog meer kracht gegeven aan een volgende stap die ik wil zetten eens ik dit Tocht heb uit gewandeld. Naast men vrouwtje thuis, Olivier en Michele hier tijdens men Tocht is Wagner de vierde die ik over mijn plan vertelde die ik wil ondernemen bij mijn thuis komst, na de vokgende actie 'Walk 4 The Children of Tibet'.

In de verte hoor ik nu de houten been van Herve aankomen. Hij heeft nogal een flinke stap. Hij komt erbij zitten 

Hier zijn paginaen verhaal: 

https://www.facebook.com/uneprotheseverscompostelle/

Heb een goeie stuk ge eten. Herve is al vertrokken. Ik blijf nog even naar de volgels luisteren en maak me klaar. Het gevoel is ondertussen verandert. Wat ik als olieachtige sfeer aanvoelen is nu iets lichter geworden. Die zachte warme prikkeling is er nog meer wat mij omringt is nu iets lichter. Iets meer Ether achtig. Zonder de geur dan 😀. Alles vloeied perfect in elkaar. Er is geen wrijving in niets. Ik heb het gevoel dat alles in een fractie van een seconde een onmetelijke snelheid kan halen enterzelfde tijd ook tot plotse stilstand komen. 

In San Juan .... neem ik nog een pauze. Eerst een koffie, daarna een rode wijntje ( dat ze hier voor spotgoedkope prijs mooi vol schenken). Op het teras 2 Spanse Pelgrils dat ik nu sedert Logroño geregeld mag kruisen. Aangenaam. Twee andere die Ik sinds gisteren geregeld zie zijn er ook. Het is duidelijk dat niet iedereen hier met hetzelfde doel is. Hetzelfde zoekt. Hetzelfde ervaard. Het is een pallet van verschillende werelden die zich in elkaar koppelen. De wijn is lekker. Ik denk er juist aan. We zijn de 20ste mai 2021. In 3 dagen zullen we het begin voelen van de Volle Maan van Mai ( op 26 Meii denk ik, zal dat straks eens Googlen) Het is een zeer bijzonder Maan die enorme Énergie zal stralen. Ik wens elk ieder van jullie er attent op te kunnen zijn en er het beste voor jullie eruit te halen. 

Ongelooflijk. Wijn op en ik vetrek. Enkele meters verder stop ik even om foto van de kerk te nemen.... in de omtrek is er weer een Koekoek...

Ik stap verder door het bos. De Koekoek blijft almaar in mijn omtrek te zijn. Bij aankomst moet ik een bericht zenden naar Eric, die ik geregeld op de hoogte houden natuurlijk van het verloop van mijn Tocht. Zal toch proberen die Koekoek via voice Recordings op te nemen...

Hey is gelukt, al hoor je hem maar heel stil, heb hem kunnen opnemen. Ik stuur dzn ook naar mennvrouwtje: zoek een op, symboliek vannde Koekoek... beetje later krijg ik het antwoord. Komt van pas. 

Het dorpje uit en ik bevind me op de Weg in een bos. Ik besef juist dat ik het mis had. Iedereen komt hier waarschijnlijk met eenzelfde doel, al is het bij sommigen zeer onbewust en neemt het meer tijd. Elk ieder heeft een verschillende niveau van gegrip, aanvaardbaarheid en vibreert dus op een andere frequentie. 

Probeer zoveel mogelijk woorden van Liefde om te zetten in Symbolen. Want Symbolen zijn véél krachtiger. Leg ze dan neer (vast) op papier en leef uit heel je hart wat je juist mocht neerleggen. 

....een nieuwe gemeenschap kan het licht zien. Een gemeenschap sterk in Unity waar er geen plaats is voor discriminatie, racisme, homophobie.... enz. ( zonder groeperingen als Black lives matters , vrouwen organisaties, blabkab die evenveel verdeeldheid creëeren in onze maatschappij. Gemeenschap gebaseerd op de oorsprong van alles waar de vrouw terug haar kinderen met liefde kan opvoeden. Waar de man het evenwicht behoud in het koppel door bescherming te brengen... afwerken

Bij elke dorpje neem ik nu een pauze, kijk wat rond of ga op eennteras zitten. Ik heb geen haast. Nog een 12tal kilometers en ik ben op mijn bestemming. In het dorpje Agès beslis ik een ommetoertje te doen en tot boven het dorp te wandelen tot aan de kerk. Dat was ik al van de dag voordien van plan. Ik heb geen besef waarom daar de kerk niet echt van belang blijft te zijn op de Weg. Toch doe ik het. Ik verlos me van rugzak, schoenen en ga op een steen onder een boom juist naast de kerk. Ik herneemt nog eens in gedachten de evenementen die 'm zijn overkolen van de dagen ervoor en doe een meditatie. Als moudra neem ik de aarde als getuige, onder een boom is nogal symbolisch, toch. Aan het einde van deze meditatie spreek ik voor de eerste maal mijn belofte uit die ik in een paar dagen luidop, bij het neerleggen van mijn 'steen' aan Cruz de Ferro zal opzeggen. 'Daar zal ik Kracht zetten op de naam'

Ik vetrek terug. Ondertussen, en dit bijna in elke dorp kom ik steeds maar de twee Mount Everest beklimsters. Er moet dus toch iets zijn tussen ons die ons verbinden. Van de ene praat komt het andere en in het gesprek begin één van de dames te spreken over haar pas overleden hond. Ben ondertussen de naam van het ras vergeten. Ze vraagt me of dit ras ken en ik moet toegeven dat ik er nog nooit van gehoord heb. ' Hier heb ik een foto ervan' krijg ik als antwoord. Mooi, een hond met een Rasta kapsel dat zie je niet alke dagen. En wat valt mij op de achterkant van de foto op :Torrevieja. 'Mog men grootvader heeft een huis laten.bouwen in Torrevieja, in La Torreta Florida' zeg ik. Wel, zij wonen er dus vlakbij. Van het ene komt het andere ter sprake en beseffen we dat we allebei bepaalde aanknopingspunten hebben daar in de omtrek.

Ondertussen mocht ik al een nieuwe bericht ontvangen van mijn zus. Het contact is terug hersteld. 

Gereciteerd MANI mantra voor vandaag 21 x 108 = 2.268

Wie durft verdwalen, vindt nieuwe wegen. ( Desiderius Erasmus)

dag 12:

Gardeñuela Riopico / Tradajos   + 304km / - 480km

05.00 opstaan. Ik zoek een plaats voor men 'vroeger ochtend Meditatie. Proberen zo stil mogelijk te zijn want iedereen in de slaapzal zit nig in diepe snurk toestand. Op de tippen van men voeten daal ik de trappen af richting eet zaal,  gesloten. Rest me een laatste oplossing, naar buiten op het teras... 't is nog behoorlijk fris ( lees koud ). Ik begjn met Vipassana meditatie en plaats er nog een Chakra's meditatie bij. Concentratie is moeilijk met de koude die me binnendringt.

Ik kijk op.mijn tijdklok, 05.35... zal nog wat op men tanden moeten bijten alvorens ik mijn ontbijt en koffie kan halen. Dus wat verser men blog van eerdere dagen geleden bijwerken.

Het gevoel komt plotseling op. Ik zet mijn eerste stappen en ondervind dat me stappen veel lichter zijn geworden. Het gevoel gedragen te zijn. En de aantrekkingskracht die omniprésent is. Ik de omtrek, een Koekoek. Het dorpje uit, die hier meestal maar een paar straten groot zijn.

Ik heb een innerlijke vredig gevoel. Meestal is dat gepaard met een soort 'kalmte vóór de storm!' Ik bereid me ergens al voor op mijn afspraak van morgen. En telkens ik eraan denk komt mij duidelijk een symbool te voorschijn: Le Sceau de Salomon (Het microkosmos/microkosmos). Dit Symbool draag ik nu al meer dan 25 jaren dagelijks bij mij (foto hierboven) als sleutelhanger. Voor het ene een Amulette, voor een andere een Talisman.

https://esoterischewebwinkel.nl/magische-amuletten/

Wat mij betreft is het geen enkel van de twee. Enkel een begrip in Occulte Wetenschap. Het begrip van Microkosmos en Microkosmos, al wat zich in het grote bevindt, bevindt zich in het kleine. Geen positief zonder negatief en omgekeerd. Zonder het ene kan het andere ook niet bestaan. Of het principe van de Yin en Yang.

Deze Symbool, dat ik als sleutelhanger gebruik heb ik kunnen bekomen in een strijd tussen het Goede en het Kwade. Het Goede mocht gelukkig overwinnen. Maar jammer genoeg niet voor het Kwade zijn laatste slag kon slaan. Namelijk een moord, op klaarlichte dag, juist aan de overkant van het R.T.B.F gebouw in Namen op de persoon van mijn ex-vriendin ( ten tijde dat ik nog in Namen woonde)  haar moeder. Het Kwade had zijn laatse zet gedaan. Een Engelbewaardster mocht haar strijd op deze wereld op dit manier ten einde maken... ik mocht deze Symbool in ontvangst nemen.

Wat het Symbool omvat: hij omringd van een perfecte Cirkel die oneindigheid betekend. Maar de Circel is gesymboliseerd door een geweven koord, wat betekend dat het een grensloos Circel is. De 1 is vertegenwoordigd door de ster. De 2 door d twee driehoeken die hem vormt. De 3 door de driehoek zelf. De 3 wordt aangezien als ' la Sainte Trinité' maar eveneens het mannelijke, het vrouwelijke en het kind. Die vindt je dus telkens terug in de twee driehoeken. Dit betekend dat de principe van Yin & Yang aanwezig is. Ook vormt de driehoek naar boven gericht het Symbool van de fallus en die naar beneden de baarmoeder. ( Dit wordt in The Da Vinci Code ook mooi uitgelegd. Zeker eens de boek en of film herbekijken met een andere zicht... zeker doen). De driehoeken staan niet op elkaar maar echter doorelkaar geweven. Het betekend symbiose tussen beiden. De ene heeft dus geen macht over de andere maar zijn in evenwicht. In het midden is het echter niet de Hand van Fatima dat menner ziet (goed kijken) maar het Symboliseert een Uil, een Kracht in het Occultisme. Ik ben natuurlijk niet de enige die zo een symbool bezit. Er zouden er een paar duizenden in bezit van mensen zijn. 

Nu even over de kruis. Eerst en vooral verwonderd het me nog steeds om zoveel kruisen te zien met Jesus erop afgebeeld. Als je in het Pasen feest geloofd zou je dan ook moeten geloven in de verrijzenis van Jesus. Het zou voor mij dus logisch zijn om hem niet meer aan een kruis te zien. Ook heb ik, door gespreken en lezingen in bepaalde groepen, mogen opvangen dat het een beetje tegenstrijdig is dat Jesus à een kruis genageld werd. Als hij ten dood veroordeeld werd, waarom zouden ze dan de moeite doen twee stukken balken, wat zelf al in die tijd duurder moest kosten om te laten maken, te gebruiken voor iemand die beschouwd werd als 'rebels' én een soort van gevaar vormde voor het welzijn van de macht en maatschappij van toen? Het feit een veroordeelde aan een balk te nagelen zou dus logischerwijs meer werkelijk overkomen. Maar dat is mijn visie, en die van een toch groot groep mensen. Bij deze zal ik me gegarandeerd vijandelijk doen overkomen voor bepaalde gelovigen. De kruis zou pas later, door de eerste kerk (of zelfs later toen de Vaticaan het macht over het geloof nam) zijn intrede doen als symbool. En wat zit er echter achter het symbool van de kruis: dit is gebaseerd op de verschillen stralen die ons omringen, nl (in het Frans): les Ondes Astrales, les Ondes Cosmiques et le Ondes Terrestre. De kruis is dus een middelpunt tussen die stralen. 

Deze stralen zijn al van lange tijd bekend. Ze worden door vele dieren en insecten gebruikt om zich te verplaatsen. Maar ook van ver af heeft de mens er bewust van. Zo zijn tal van zulke plaatsen op aarde gebruikt om er Rituelen te verrichten. Maar ook zijn er op vele van die plaatsen gebouwd. Tempels, Kathedralen, monumenten, Pyramides. Overal ter wereld werden ze gebruikt om erop te bouwen en/of te celebreren ( Rituelen/Diensten). Ook wordt bevoordeeld van deze stralen gebruik gemaakt voor Reiki, of nog voor telepathisch contact te leggen.....

(Afwerken)

Aanraden boek 'Celestine Prophecy' 

Ik stop begin voorsteden Burgos... koffie 

Ik kom aan in Burgos en zie een kerk. Zoals gewoonlijk (uitgezonderd die van gisteren waar ik meen eerste keer we Wens heb gedaan) neem ik een foto. Ik moet hier binnen. Eerst teleurgesteld moeten ik merken dat de deur, alweer, gesloten is. Ik doe de toer van de kerk en zie een klein zijdeur open én ga binnen. In zijn bureau een oude priester.  Ik stel me voor en vraag of ik de kerk mag bezoeken en het mag. Binnen ontdoe ik me van mijn spullen, zet me neer en begin te mediteren. De harmonie tussen mijn plexus en onderbuik was nog nooit zo harmonieus. Ook de kracht die in mijn moudra zat was héél intens.misschien wel de eerste keer zo intens sinds al men vorige meditaties. Er hangt hier vrede rond. Mijn meditatie word gebed en ik bedankt. Ik passeer nog eens voorbij de priester en bedankt hem nogmaals. Verder naar het binnenstad van Burgos nu.

Een beetje verder een Cafe/bar met kruis van de Tempeliers. Hier stop ik voor een koffie (en sigaret). Het is de eerste keer in 12 dagen dat ik een groot stad binnenkom, tijdens de dag. Ik ben niet naïef. Wil wel mezelf herontdekken en men leven keren in een geloof maar we blijven mensen in een moeilijk soms te begrijpen samenleving. Ik neem de tijd om mijn documenten tasje, met kaarten en geld, die rond mijn hals hangt goed wet te stekken. Ik wil niet bestolen worden. Ook dit is de Camino voor sommigen, jammer genoeg.

Ik wandel verder, zie een behoeftige mens aan het bedelen. Het is geen zigieuner type. Hij heeft het echt nodig. Dat zie, dzt voel je. Ik neem mijn kleingeld en schenk het hem. Hij kan het beter gebruiken dan ik. Ik ben dan ook zo'n moderne Pelgrim die toch in geval van nood een Mastercard bij hem heeft.  Het voelt goed en ik wandel verder. Voor de 2 keer blijf mijn gedachten dwalen bij het zien van een vlag....

.... vlaggen, verdeeldheid,  ik heb er ook 2... we hechten ons vast aan... afwerken

Ik wandel verder, als op een wolkje, door Burgos. Hier en daar doe ik mijn laatste, nodige aankopen. Genoeg zonnecreme, tabak (Spaanse natuurlijk ennkrijg eennaznstekker en blaadjes erbij. Lovely 😍) want eens Burgos buiten zal het langzaam aan maar zeker dichterbij komen...El Maceta. De hel van elke Pelgrim die de France Camino volgd. Een 7 dagen lang door eenzelfde, monotone, harde landschap. Soms tientallen kilometers zonder dorp, waterfontein, nieks. Enkel de ruwe Weg, de zon en jij. Hier gaat elke Pelgrim dood wordt er vertelt. Om aan hetbeinde van de Maceta te herrijzen... 

Ik krijg weer zo'n onnozele flash in me en beslis geen eten te kopen. Ik heb nog 13km tevgzzn en zou toch nog voorbij 2 dorpjes moeten passeren die een winkeltje hebben. Ik vertrouw het erop. In mijn rugzak steekt nog een volle brood, kaas en gedroogde hesp ( geen Chorizo meer voor lange tijd) en een fles wijn die ik gisteren al gekocht had. Ik ben namelijk een wijntje aan het drinken op een rustig teras in een oudere gedeelte van Burgos. Juist over me een hotel ' La Buena Vida'. Zeg wel!!!

...

.....

....

....

Belofte maak schuld... de eerste keer sinds Logroño dat ik mijn 3 kaarsen mag aansteken grateful 🙏

Op dit moment was het juist 15u. Van in de Kzpel hoor ik 3 klokslag. Eén per kaars. Moge ze én met de wind én met het geluid meegenomen worden. Thanks Michele 🙏. 

De rest van de Tocht verloopt vlot. Zo attent mogelijk op mijn stappen, ademhaling, gehoor, reuk, gevoel en wat ik op het moment te zien krijg. Vredig gevoel. De aantrekkingskracht is enorm. 

Aangekomen in Tardajos. 

Ik neem de tijd voor mezelf. Een hele slaapzaal voor mij allen. Ben hier de enige Pelgrim. Ik ga lekker oo het teras genieten van de sfeer. De Spanjaarden zijn nogal luidruchtig 😀. Wie komt er dzn de binnenkort ingewandeld. De twee Mounth Everest dames. Super. We begroeten elkaar en ze vragen me vriendelijk of ik met hen het avondmaal wil delen. Wat ik met plezier doe. Het verloopt mooi. We babbelen, we lachen, ze zijn wel grappig en hebben het natuurlijk over Torrevieja. Ik heb me vrouwtje er als op de hoogte van gehouden, we gaan op reis naar daar. Ik moet daar zijn. Das is duidelijk. Het eten is op. De wijn ook. We groeten elkaar en ik ga wat verder werken op mijn blog.

Geen MANI gereciteerd vandaag. Enkel foto's 

Loslaten betekend tijdelijk houvast verliezen. Niet loslaten betekend voor altijd houvast verliezen. (Kierkegaard)

dag 13:

Tradajos / Castrajeriz  + 332.5km / - 451.5km

07.00... overslapen. Ik verschiet ervan dat het zo laat is. Vlug me hoofd onder water en koffie nemen.

Vandaag wordt het een lange wandeling van zeker 30km. Ik kreeg eergisteren de naam van een man die ik moet vinden in een dorpje, niet eens op de kaart van de Camino terug te vinden. Ik ezl dus van de Weg moeten afwijken en oo zoek gaan. Enkel een naam. Geen adres, geen telefoon nummer. Benieuwd. Tweede koffie. Ik ga me zak inpakken en vind deze mooie tekening van men zoon en men keinste dochter tussen mijn papieren: ik ben zo ontroerd en bekijk de tekening aandachtig. HOE MOOI. Ik bekijk lang het plaatje met men koffie in de hand. Men 2de. De bergen. Het groen van de weiden, het huisje, dat hij getekend heeft ik vorm van een slotje?!?! . De Tibetaanse gebedsvlaggen die aan het paneel Compostella hangen. Ja bij mij hangen ze dan ook overal, in de tuin aan mijn Van, bij len altaar, men rugzakken... Bovenaan de tekening heb ik de vlinders eraan geniet van men kleine dochter. Wat symbolisch toch... een rustig die zich in een cocon wikkeld ol vlinder te worden. En wat zie ik eronder... een doodshoofd op een berg. ( bij deze wil ik toch duidelijk maken dat me kids deze hebben getekend zonder enige invloed of richting te hebben gekregen van me. Dat hebben ze gedaan toen ze met me vrouwtje thuis waren en ik mocht die in ontvangst krijgen bij thuis komen) ...

Zouden zouden ze me via deze tekening iets duidelijk willen maken...Lol

3de koffie en sigaretje erbij. Heb ondertussen al heel wat heen en weer berichten met mijn zus. Als ik geen vlinder kan worden bij het aankomen in Compostella zal ik nu alvast twee voeten hebben die terug paralel staan én het terug goed kunnen gemaakt hebben met haar. Dat is prachtig. Ik herinner me een deel van het gesprek 3 dagen geleden met J en weet dat ik nog een andere werk te doen heb in de familie. 

Koffie op. Zal gereed en schoenen aan. Op tv in de bar speelt ACDC 'highway to hell'. Tijd om te vetrekken. LA MACETA, ik kom eraan. Juist vertrokken kruis ik Benedict, die ik nu bijna alle dagen enkele keren per dag mag tegenkomen. We moeten ons iets vertellen. Das id duidelijk  maar het zal niet nu zijn, ik stap flink door. Bij het inslaan in het volgende dorp zitten de 2 mounth everest dames te ontbijten. Ola, buenos dias. 

Nu ik eraan denk vindt ik het vreemd dat ik zowel Benedict en de 2 Mount Everest dames blijf tegenkomen. Gisteren hebben we onze contacten aan elkaar door gegeven. Benedict had ik al toen we elkaar ontmoet hadden in Roncevalles. Soms liep ik een tijdje, paar dagen, samen met andere Pelgrims en telkens we onze contacten mochten delen heb ik ze nooit meer terug gezien.

Ik neem een kleine pauze in Hornillos des Camino. Juist voor in binnen stapte in het dorp zag ik twee bomen met een enorme plate steen. Die nodigde me uit om tussen hen, op de steen te gaan zitten. Meditatie. Als beeld krijg ik de enorme muur van The Wall te zien die zich steeds verder en verder van me verwijderd tot hij in de horizon open barst. Wat een mooie symboliek. Ik sta op. Wandel nonchalant het dorpje binnen en neem plaats op het terras. De twee Mounth Everest dames komen aan en zetten zich erbij. In een grapje weet ik hen te zeggen: 'jullie lijken wel me beschermengelen van de Weg te zijn.'

We grappen nog wat samen en ze vetrekken. Er zijn nu wel al meer Pelgrims op de baan. Groepen zelfs van 5 à 6. 

Ik wandel verder. Een lied dat Steven Vermeersch me een tijdje eens door gestuurd had komt in mijn gedachten... ik doe men YouTube aan. Zoek hem op en laat hem afspelen. Hier Steven, das voir ons. En voor Mike'Bouché', Manu en Lars'vtje... prachtig 

https://youtu.be/1b8T2keXcCI

Nog een pauze in Hontanas. De kerk is open dus ga ik naar binnen. Kaarsen. Ik heb een belofte gedaan dus betaal ik 3 kaarsen en brand ze aan. Er is iets verder op een deur die open is. Dan een trap. Eens boven aangekomen mocht ik blij verrast deze foto's nemen: 

Mijn Tocht verloopt voor de rest zeer gemakkelijk. Alsof ik op een wolkje degragen wordt. Al blijf ik zo bewust mogelijk van mijn stappen het is alsook mijn voeten de grond niet raken (lol).

Ik neem nog de nodige haltes om de natuur un beeld de vangen. De Maceta is tot nu toe nog een mooi, groene en zeer bebloemde omgeving. In de verte zie ik een helling met een resterende kasteel. Ik kom dus aan in Castrojeriz. Het is prachtig. De oude straatje, de oude kleine huisjes die, Albergues en kerken. Binnen pleinen. 

Ruïne van kasteel. Meditatie ruimte inde kelder van de Albergue

Afwerken 

Op zoek naar de andere Pelgrims. Niemand. Nog 3 tal keren langs Casa del Silencio om Mau te zien niemand... voel teleurstelling...zijn deur staat open én ik ga naar binnen. Bezoek elke kamer en neem over de tijd om het gevoel te laten spreken. Magisch. Hierbij worden er geen foto's genomen. Dat is duidelijk gevraagd aan de ingang van zijn huis. Al wil ik in het geniep dit hier allemaal vastleggen ik doebhet niet. ...

Gereciteerd MANI mantra voor vandaag 

dag 14:

Castrojeriz / Frómista + 355,5km / -428.5km

05.00 wakker. Maar daar ik not ergens voorbij moet in het dorp ben ik niet echt gehaast en beslis nog wat rust te nemen. 

06.00 opstaan. Ik begeef men naar de kelder. Meditatie. Op een plakkaat staan namen zoals: 

Tijd om te vetrekken. Ik hoop Mau te kunnen zien. 

Ik passer nog eens voorbij zijn deur. Niemand. Ben gefrustreerd en teleurgesteld.Ik beslis om dus verder te wandelen want krijg al van 06.00 berichten van Oliver waar ik me vervolgens moet begeven. Ben bijna het dorpje uit en 'iets' zeg me terug te keren. Neem de trappen in het straatje naar beneden. Draai link in. Trappen naar beneden. En ga daar binnen... en wie zit daar op een teras: Mau

We babbelen. Ik vertel hem dat Olivuer me stuurde. Ik weet hem eveneens te vertellen dat ik bij hem thuis was binnen gegaan maar er niemand vindt enz. We blijven een kleine uur samen. Hij geef me raad over het één een ander. Ik vraag voor de foto (natuurlijk) en we nemen afscheid. Ik heb juist mijn 5de Gids ontoet op mijn Weg.

Er komen er nog zo te zien. Ik krijg al een nieuwe opdracht om me vandaag nog ergens te gaan aanmelden alvorens ik men dag etappe heb gedaan. Deze keeris het al wat preciezer en heb ik een adres. Van Mau had ik juist een naam gekregen...

De berg op. 1 uur wandelen. Boven Duitse dame...

Vandaag is het Pinksteren en binnen 3 dagen de Volle Maan van mei. Wat wil zeggen dat de energie van de Maan vanaf nu zijn intrede doet. Het is een krachtige Maan. Symbiose tussen 2 Enorme Entiteiten.. afwerken

Aan Michele: alvast bedankt voor je Infos die je me gisteren opstuurde. Ik heb dan nog wat zitten opzoeken. 

Afwerken. Boek 'Wesak' afwerken

Ook afwerken Kruis en Sceau de Salomon van 3 dagen geleden. 

...

Terug komen op het eten en drinken en dankbaarheid van paar dagen.geleden...afwerken

Itero des Castillo. Pauze. De 2 Mount Everest dames...blije terugsziens zoals altijd en selfie erbij: 

Terug mijn Weg volgen. Het wordt, zoals voorspeld in La Maceta, een gemakkelijk maar eentonige Weg en ik denk aan alles en nog wat. 

De 5 Elementen... afwerken

Plotseling 13.28 kom ik tot het besef van wat er zich gisteren afspeelde toen ik alleen I Mau zijn huis was.... nu wordt alles pas helder. Al mocht ik je maar deze ochtend ontmoeten, bedankt voor gisteren Mau 🙏🙏🙏

....

Schildpadden kunnen meer over de Weg vertellen dzn hazen (Kahlil Gibran)

dag 15:

Frómista / Calzadilla de la Cueza + 380,5km / - 392,5km

05.00 wakker, opstaan, Vipassana 

06.15 zak ingepakt en vetrekken. Eindelijk zal ik eens in de schemering van de ochtend kunnen vetrekken. Blog van gisteren zal ik straks wel afwerken.

Het is meestal pas de dag nadien dzt je beseft waar je de dag ervoor heb kunnen overnachten en/of wat je dzme dag ervoor mocht aangeleerd worden. Ik ben nog steeds zeer mentaal bezig op het moment zelf om prikkels te voelen, te ver te zoeken. Loslaten en voelen. Hier en nu. En het intens beleven. 

07.30. Población de Campos. Koffie pauze en sigaretje. Waar je je ook bevindt. Welke dorp je ook verkiest om pauze te nemen. De Weg breng je altijd op het goede moment op de juiste plaats! En er zijn er veel van die plaatsen. Al is het een nieuwe Albergue of totaal gerenoveerd met moderne materialen dan is het gevoel zichtbaar in de Hodpitaliero zijn blik of glimlach en onthaal, of zijn decoratie, of nog de manier van zijn tuin aan te leggen of in te richten. Zoveel dingen die harmonie en liefde uitstralen.  En het gevoel dringt mij te binnen. 

....

De oude Duitse dame. Boek van Theresa vin Avila 1515 - 1565

Afwerken 

En plotseling stond de tijd stil. En omdat de Pelgrims, samen met de wind op stap gingen kwam alles weer in beweging 🌞

LA MACETA...

Aangekomen in Calzadilla de la Cueza na 38km. De laatste 16 waren en hel. Proberen naar huis te bellen. Geen verbinden. Dzn maar via de GSM. Dzt lukt wel nog. eten... Albergue gesloten. Bij het boven komen merk ik dat de Duitse die met Dominique op stap was er ook aangekomen is. Ze wandeld alleen verder sinds een paar dagen. Ze heeft duizende dingen te vertellen. Het gesprek gaat alle richtingen. Haar blik in haar ogen laat merken dat ze de Weg gevonden heeft en begint nu zelf te spreken over de vragen en antwoorden. Wat ze vorige keer totaal niet verstond toen ik het haar vroeg. Opeens begint ze me te vertelen dat ze Mau ontmoet heeft, die haar naar zijn Casa del Silencio heeft gestuurd....

Slecht internet en WiFi bekijk. Kan zelf geen foto's oploaden

.....

Wonderen zijn zo gewoon dat je ze niet ziet als je niet kijkt.

dag 16

Calzadilla de la Cueza / El Burgo Ranero +436km / - 352km

05.00 opstaan. Super goed geslapen. Naar beneden in de tuin voor mijn meditatie. De wereld wordt wakker.

Blijven proberen om me internet te herstellen. Uitgelijnd gelukt.

LEDIGOS  EERSTE HALTE. Ben deze ochtend samen met de Duitser ( de ene Vampier van al een paar dagen geleden) en een nieuw gezicht, een Nederlandse aan mijn Tocht begonnen. Ik neem de kans om te ontdekken waarom hij mij ergens zo irriteert. Ik laat ze spreken luister, ze vragen me of het goed gaat met me, ik antwoord van ja. ............... concentratie- hun conversatie hielp me om me beter te kunnen focussen... afwerken. Tolerantie, luisteren, plaats geven aan anderen is vrijheid en energie geven....

Terwijl I men pauze nemen wandelen ze door. Het gevoel is enorm. Het is alsof ik de hele Universum kan horen. (Afwerken) elke detail...

Terug komen op paragraaf: Albergue, meditatie ruimte in kelder met alle namen van.... (afwerken)

Volgens mij waren er twee namen die ontbraken op het paneel die ik mocht vinden in de kelder ( Meditatie ruimte ) in de Albergue van............................ en dit waren: Ernesto 'Ché' Guevara en John Lennon: 

11.38 ik kom aan in...................... (AANVULLEN). Ik twijfel of ik een pauze neem of niet. Laatste draai voor de hoofdstraat binnen te wandelen en een windstoot laat de bladeren van de bomen rond me geen een knetterende melodie verspreiden. Ik denk bij mezelf, hier moet er iets zijn. Ik wandelen rustig verder en twee stenen komen zicht vast hechten onder mijn zolen. Niet in men schoenen. Dit is lang geleden dat het nog gebeurde. Ik heb aangeleerd mijn intuïtie te volgen wat betreft trager, sneller te wandelen of te mieten stoppen. Enkele meters verder zie ik een bar/Albergue. Echte rustieke sfeer. Ik twijfel. Op de binnen koer is er een enorme hond die akelig begint te blaffen en de kracht van zijn keel zo sterk laat horen dat men als eerste reactie het doorlopen zouden hebben. Ik niet. Ik weet niet waarom. Ik beslis voorbij de hond te gaan en binnen in de Albergue om iets te bestellen om te drinken. Vriendelijke gastheren die mij bovenop mijn drank nog tapas gratis schenken. Heerlijk. 

14.06. Na een stop in ...... om wijn en tabak te kopen neem ik de Weg terug. Buiten het stad is er een parkje. Ik zag in de verte een man. Ik schenk er geen aandacht aan en zet me op een bankje die ik hier fotografeer:

Ik doe mijn fles wijn open én wil een sigaret rollen. De man staat plots, komend uit het niets naast me. Spreek me Spaans, ik versta enkel Fierte. Hij geeft me een klein enveloppe  ( die in bij me gsm heb gedazn en nog geopend heb) en omhels mee héél ontroerd. Hij toont me een mala die hij in zijn hand heeft. Tranen in zijn ogen Daarna zegend hij mijn voorhoofd en verdwijn zonder achter hem te kijken. Vaya Con Dios, zeg ik hem luidop hier in het park. Niet wetend waarom. Mijn tranen vloeien  zonder stoppen. Al weet ik niet waarom. Kan het niet plaatsen... 14u13. Voel me verward. Als de tijd er is zal ik zijn envelop openen... ben super emotioneel, ergens voel ik super kracht in buik en plexus... 

15.21 aangekomen in Calzado del Coto. De Weg naar hier was een volledig ramp. Niet fysische. Voel zelf niet dat ik op stap ben. Mentaal nog niet alles op zijn plaats. 

Na mijn ontmoeting met de man, die ongetwijfeld mijn 6de Gids is al weet ik zijn naam niet, ( zal zijn blik nooit meer vergeten - aan de ene kant zo veel verdriet, aan de andere kant zo een blik van hoop) heb ik Olivier direct bericht. Heb waarschijnlijk al antwoord gehad maar wil nu afstand van alles houden. Ik herinner me nu sommige zinnen beter. Wat de man me nog meer wist te vertellen. Ik herinner me ook héél duidelijk een Koekoek vlakbij ons in een boom te hebben gehoord. 

Binnen 6km kom ik normaal aan mijn bestemming. Zal verder wandelen. Moet manier vinden om le te kunnen heropladen. 

Na men koffie pauze en beetje verder op, en dat was al lang geleden, een steen uit mijn linker schoen te moeten halen, waarbij een enorme roste kater naast mijn rugzak kwam liggen, voel ik me al wat meer opgepept. Al iets beter en zet nog eens me liedje op:

https://youtu.be/1b8T2keXcCI

Weet niet echt wat te vertellen over de rest van mijn Tocht... uiteindelijk in El Burgo Ranero aangekomen na wandeling van 42km ( wat normaal 35km moest zijn, even de Weg kwijt gespeeld)

Daar aangekomen zitten de Duitser en de Nederlandse aan een tafel et eten. Ze vragen me erbij. Ik zeg liever van niet. Heb tijd voor mezelf nodig en ga op het teras met wat tapas en flesje wijn. Het leven is hier spot goedkoop. Ik blijf even genieten en probeer mijn ontmoeting met de man van deze middag een plaats te geven. Zijn ogen en zijn uitstraling blijven me een zware indruk. Zijn kaartje heb ik nog bij men gsm gestopt. Nog niet geopend.

Gereciteerd MANI mantra's voor vandaag: 37 x 108 =

Aanvaard de verrassingen die je plannen overhoop gooien en een heel andere richting geven aan je dag. En, wie weet, aan je leven. (Dom Hélder Câmara)

dag 17             Volle Maan vandaag

El Burgo Ranero / Villarente  +458km / - 326km

05.00. Wekker gaat af. Beslis nig eventjes te blijven liggen. Zl 3de keer dat ik super goed slaap..  zal wel aan men 42km van gisteren liggen.. buiten doir het raam zie ik juist nog de ville Maan. 

07.00 na een kleine meditatie, is het eventjes naar huis bellen. Pijnstiller nemen,(denk dat ik ontsteking aan men enkel heb want die is behoorlijk rood en warm aan  het worden) en richting naar beneden. Ontbijtje, donuts(ze eten hier wel  iets veel 's ochtends) en koffie. Het is nog fris en de zwaluwen vliegen al hoog in de lucht. Zal dus mooie weer worden. 

De dag verloopt rustig. Ben z'n plan om een 26 tal kilometers te wandelen dus doe ik het op het gemak. De tussen komst van gisteren blijft nog even hangen. Ik stuur een bericht naar Olivier en Michele. Kijkend naar de lucht ben ik een vogel aan het volgen. Plots draait hij naar links. Waarom ook niet. Heb tijd. Ben alleen en zie in de verte een dorp. Ik ga het dorp in. 

Mooi er is een bar open. Tijdens me koffie overloop ik even met Michele de iet wat moeilijk te vatten ontmoetingen en evenementen van de voorbij dagen. Wat heen en weer berichten. Bij het uit wandelen van het dorp laat ik me van ene straatje naar het andere leiden. Ik kom bij een kleine oude kerk van ( iets met Immaculata..). Ik blijf er even staan en hoor dzt er dienst is. Men rugzak aan de ingang achterlaten en naar binnen. Ik neem plaats helemaal achteraan en bekijk rustig het gebeuren en de kerk binnen in. Ok probeer de dienst in het Spaans te volgen en doe hetzelfde wat de andere kerkleden doen. Zitten, opstaan, bidden, zitten. Het heef me een rustig gevoel. Ondertussen denk ik verder aan mijn laatste ontmoetingen. Ik begrijp hierbij wat de Hodpitaliero van Logroño wou zeggen om diep in je te kijken, te voelen, én dat hebben de twee bizarre ontmoetingen mij eigelijk gegeven. Niet enkel diep in mij te gaan kijken maar het werkelijk voelen. Hun ontmoetingen hebben me stap na stap dit kunnen waarmaken. Dienst gedaan, ik richting de Camino terug en laat Michele weten dat het goed gaat. 'Jamais deux sans trois' zeggen ze in het Frans. Ik zal dus nog een laatste keer zo een moment moeten beleven tijdens een volgende ontmoeting.

Ik wandel op het gemak door. Hoofd leeg en besef later dat ik niet veel foto's genomen heb. Niet veel MANI mantra ook dus. 

Een 13tal kilometers is er een Albergue en beslis mijn kans te wagen. Prijs €9. Das goed voor me. De dame is een Franstalige, komt goed uit. Ik vraag z´als ik eten kan krijgen en een plaats vinden voor men avond meditatie en ritueel. Ze bied me de tweede tuin aan, daar komt niemand zegt ze. De eerste, met palmbomen en meer is een echte Oasis. Ben weer op een juiste plaats beland. Het eten is heerlijk. Ontvangst evenveel. Heb zl een paar dagen mijn 'Engelbewaardsters' (de Mount Everest dames) niet meer gezien. Maar we houden geregeld contact via Messenger. Ik stuur hen daarop het adres van deze zaak en foto's van het eten, alsook van de mogelijkheid om blootsvoets aan tafel in zachte frisse gras je avond maal te genieten. Het is een paradijs.

Ik maak me klaar, douchen, men wierook (dat ik van José mocht krijgen) en men ritueel boekje:

Vanavond is het Volle Maan en kan men om 20u00 de Ritueel van Milarepa online vokgen: hier de link: 

https://www.tibinst.be/nl_BE/event/online-via-facebook-milarepa-ritueel-van-de-volle-maan-saga-dawa-duchen-2021-05-26-2137/register

Na het ritueel nog wat nagenieten in de grote tuin, nog wat bellen naar huis en op de blog. 

Gereciteerd MANI mantras voor vandaag: 

dag 18

Villarente / La Virgen del Camino +478.5km / -305.5km

05.00 wakker. Nog even blijven liggen. Kan hier geen ontbijt of koffie krijgen. Half uurtje later stadium ik op. Dekken meenemen om me richting de kleine tuin te begeven. De volgels zijn al massaal aan het fluiten. Ook een Koekoek in de verte. Ik begin mijn meditatie. In de verte is de Volle Maan nog te zien. 

Vandaag zal ik in Leon aankomen. Benieuwd om deze stad te kunnen zien. Achter de hoek van de Albergue een zaak waar ik koffie en croissant kan nemen. Die croissant is de groote van een klein brood bij ons. €2.5 dat is goedkoop. Ik wandel verder. Geregeld denk ik aan de Immaculata kerk van gisteren. Er is iets veranderd in me maar weet niet wat. Wat ik wel weet is dat mijn stap sinds ik uit de kerk ben gekomen veel veranderd is. Veel soepeler. Die aantrekkingskracht van de Weg is er, nog steeds, het gevoel is bijna ook altijd voelbaar, maar in men stap is er iets veranderd. Bij deze graag met jullie delen dat mijn twee voeten bijna perfect paralel staan ondertussen. Het is ook te merken aan de slijtage van mijn zool. Van zodra post ik een foto zls bewijs... soit, mijn stap, die loopt veel vlotter. Maar heel mijn wandelstok op zich heeft een metamorfose gemaakt. Alles gaat vanzelfsprekend. De juiste woorden zullen me wel nog binnen dringen. Zou het kolen doordat ik er de Corpus Christus mocht ingangen? LOL. En naar mijn zus toe: geen paniek heb er maar 1 gekregen... 😉

Ik wandel verder  nog 6km van León. Tis gewoon zalig. Zodanig zalig dat ik hier en daar eens met men hoofd in de wolken zit en besef dat ik een afslag gemist heb. Eens kijken op de kaart... een paar honderden meters terug gaan! Dat doe ik niet, heb het al eerder gedaan toen ik verdwaalde en besluit de eerste beste teken van leven te volgen. Een hagedis kruist mijn pad om zich aan de linkerkant van de berm te verstoppen. Oke dan maar de eerste straat naar links zeker in plaats van naar recht, meer richting Camino. Super iet wat verder op deze baan, achter één huis een bar. Perfect, koffie en wc, sigaret én blog. Bedankt hagedis. 2 koffie later ( heb al paar dagen tandpijn dus neem ik een pijnstiller- ook dit is een 'teken', bij thuiskomst miet ik afspraak maken met tandarts...) herneemt ik mijn stappen. Straatje links, straatje rechts, ik laat mij leiden door al waar er het meest leven is (gefluit van vogels, een kat die voor me loopt, de meeste bloemen rondom me - meestal verkies ik de gele te volgen dit is dzn ook de kleur van het Energetisch centra in de buik - nog een straatje en voor me een helling of links af. Op de helling massaal gele bloemen dus neem ik die. Bovenaan de helling: 

Het zit goed. Ik ben terug op de Camino.

De Weg kronkelende hier en daar en ik stilaan dichter bij de voorstad van León. Ik zet me neer om dit alles op te schrijven en neem een foto. Ik concentreer me op mijn 'opgeladen' Énergie van de natuur die ik tot nu toe mocht bewandelen. Ik ben bereid om er zoveel mogelijk rond me te verspreiden eens de stad binnen. 

Ik denk eraan: bij len eerste stop in León moet ik het hoofdstuk van de oude Duitse dame, die ik twee keer mocht ontmoeten, en dat van de symboliek van het kruis afwerken.

León: 

Ik kom binnen gewandeld. Struikel even over een uitstekende steen op het trottoir. Tempo aanpassen, zal veel rustiger men Yocht voortzetten. Ik wordt uitgenodigd in een soort onthaal voor Pelgrims. Met eerste stempel ven León en een pak uitleg. Ik krijg een gedetailleerde kaart van de stad. Mucho gracias. 

Eerste stop: bar Amay. Het is 11u. Wijntje en spuitwater. Krijg er gratis tapas bij. Dat hadden ze le al gezegd over de stad. Telkens je iets neemt om te drinken krijg je er tapas bij. Zal dus veel moeten drinken om geen eten te moeten kopen  😉

12u. Wijn, spuitwater en tapas op. Heb verder gewerkt aan hoofdstuk over Sceau de Salomon en kruis...  ondertussen is er wat volk op teras gekomen. Ook een 'louche' type. Hij probeert contact met me te maken. Ik kijk recht in zijn ogen en wijk dzn verdere contact af. Ik ken dit soort. Heb er genoeg mee rond gehangen. Hij wil me iets aanbieden. Ik beschouw hem niet als een van men vroegere Demonen maar als een hulp tijdens mijn Tocht. Die Demonen heb ik overwonnen. Ik kan hem best gebruiken en hem bedznken om beter te zien naar welke richting ik mijn blik en leven moet richten. Het is goed. Ik stap verder León binnen

Langzaam door de straten heen. Veel stoppen voir foto's. Ik kom met kleine frustraties die nog lelijk ik me aanwezig zijn. Heb het kleine pinnetje van men zipo kwijt. Al vanhet begin ik in Spanje ben. Ik zie een winkel waar ze zipo verkopen dus ga ik binnen voor het te laten herstellen. Niet mogelijk, iets kopen versta ik. Wat ik niet doe, tegen mijn principe. Ik wil wel betalen voir de herstelling maar mag me niet verplicht voelen iets te moeten kopen. De vrouw is toch nog vriendelijk mij naar een andere adres te sturen. Tabaks winkel. Om het simpel te maken, en niet nog eens gefrustreerd te worden, koop ik eerst een pak tabak ( dat ik niet nodig heb want hebber nog) en crazy dan pas om mijn zipo te herstellen. Niet mogelijk. Ze verkopen alles van zipo maar niet het pinnetje... een paar tabak rijker, en centen minder vervolg ik mijn Tocht. De 3de shop zal de goeie zijn...

Ik kom aan de Kathedraal van León. Gigantisch. Mooi en vol details. Toch van buiten uit. Ik wil binnen om te bezoeken maar ze vragen inkom. (Weet niet meer hoeveel maar rond de €5 dacht ik). Ik weiger te betalen om binnen te gaan. Het vertegenwoordigd een Huis van God... daar moet men toch niet voir betalen? Dat is ook een beetje een begrip die ik moeite heb met aanvaarden en dut gesprek heb ik met een van Gidsen hier op de Camino ook gehouden. De Vaticaan behoord tot de rijkste Macht ter wereld. Ze vertegenwoordigd Rooms-katholiek kerk en de woorden van de Evangelis(sen) - oorspronkelijk zijn er meer dan enkel het oude en nieuwe testament. In de bibliotheek van het Vaticaan hebben ze de Evangelissen van alle Apostelen en Maria Magdalena en nog anderen. De geschiedenis toont ons aan dat deze echter teveel macht aan het volk gaven en volgens geschriften is het pas na de 5de Paus (moet opgezocht worden- zal dat later bijwerken) dat alle Evangelissen verbannen werden om er het Nieuwe Testament (onze Bijbel) te schrijven - dus als de kerk  maar eveneens alle andere godsdiensten ons vragen om ons naasten te helpen en zo de Weg naar God te vinden vraag ik me eigelijk af waarom zo hun schaten en bezittingen niet verkopen en het aan de behoeftige mensen geven. En dat zijn er een pak. Nu heb ik het wel over wie aan het hoofd van de godsdiensten zijn wel te verstaan. Wat ik graag mocht horen, en onthouden heb in het gesprek, is dat men niet enkel naar de 'kerk' moet kijken maar echter naar velen rondom die wel hun leven wijden aan het goede rond hen geen. En hier meer bepaald op de Camino hebben we het over al de vrijwilligers, Hodpitaliero enz. Er zijn gelukkig mensen rond de Godsdiensten die wel intens hun leven naar de geschriften leven en het met hun medemens delen. Bedankt........... ( je weet wel wie je ben 😉)

13u15. 2de pauze. Honger dus moet ik een drankje bestellen. Bar La Cocina. Zalig klein dingetje

....

(Afwerken) 

Vandaag afwerken. Ontmoeting met de Duitse dame en het boek van Theresa Von Avila (1515-1565) en haar werk ...

Ik loop losjes, nonchalant door de straten. Neem veel foto's en ben de markeringen van de Camino kwijt. Daar er hier niet veel dieren, bloemen en planten zijn besluit ik om me te laten gaan en aantrekkelijke Namen te volgen van straten, winkels, bars en andere. Had deze les al de eerste dag gekregen. Vertrouw op je intuïtie, niet je op je mentaal. Ben terug aangekomen op mijn vertrekpunt. 

Hier teveel om te gaan bezoeken. Is wel al de moeite maar ben hier voor mijn Tocht te doen. Ik beslis om dan ook de markering terug te volgen door het centrum en zo later León te verlaten. De toeristische toer kan ik later met mijn gezin wel eens komen bezoeken, als ze dat leuk zouden vinden...

Ik ben dus terug van waar ik vetrokken was. Zal eens moeten ingedzchten houden dat ik in Spanje ben. Winkels sluiten hier over middag om 's avonds terug open te gaan. Op zoek om paar kousen om te kopen. Een goeie nog over, andere met gaten en heb men 3de paar aan iemand gegeven in een Albergue paar dagen terug die er geen meer had.

Ik neem dus het besluit om de stad uit te wandelen. Stilaan verlaat ik het centrum en kom zo de buitenwijken in. Iets verder op zie ik een Lidl. Met plezier doe ik dit kleine ommetoertje. Het binnen komen in de winkel is alsof ik eventjes thuis ben. Zo vertrouwde omgeving. Het lijkt dzt ook ontzettend veel als onze winkels. Inrichtingen, producten, prijzen. Ik neem een Ciabata, en pakketje Emmental en een stuk Ecuador chocolade. Maar liefst 85% aan cacao. Een perfecte opkikkertje. Eens buiten is het eerste wat ik doe tablet chocolade openen. Zo lekker, puur genot. Wat kan een mens toch met een ietsje gelukkig worden.

Na de winkel volgt een lange saaie weg met wat verder een straat in nogal steile helling. In veronderstel dat het zo zal blijven voir een tijdje dus begeef ik me aan een teras om mijn laatste halte te nemen tot mijn aankomst voor vandaag.

De baan die daarop volgde was zoals ik al dacht een middelmatige maar lange klim tot La Virgen del Camino. Vlug nog wat aankopen doen. Ik passeer voorbij een Chinees verkoop-van-alles winkel waar ik nieuwe goedkope kousen kan kopen. Richting Albergue.

Eens ingecheckt is het platte rust. Bellen naar vrouwtje, kids en de nonkel en tante. Nog even de blog en zal het hierbij houden voor vandaag.